In ieder huis waar ik woonde en ook in dit huis heb ik er één: een brolschuif. Klinkt herkenbaar? Kabels, batterijen, zaklampen. Allemaal daar te vinden. Veelal is het de bovenste schuif in een kast binnen handbereik. In mijn geval in een kastje dat binnenkort verdwijnt uit ons huis. Het kastje kocht ik in Ikea toen ik in 2005 alleen ging wonen, mijn vriendin Maaike verloor er zelfs het bewustzijn bij toen we het in elkaar trachtten te vijzen (maar dat is een ander verhaal…). Het deed 15 jaar goed dienst maar telkens waren de schuifjes gevuld met brol. Marie Kondo zou prediken: “Geef alles een huis”. Wel, die schuif was het huis van onderstaande zaken:

Zoals ik al zei: zaklampen, multimediatoestellen die ik niet meer gebruik, iPods, oortjes en allerlei oplaadtoestanden. Kabels waarvan ik niet weet waarvoor ze dienen.

Het is niet moeilijk: wat ik niet kan definiëren vliegt onherroepelijk de vuilbak in. Dat is een no-brainer. Andere zaken worden eerst getest. De fake Apple-lader die ik ooit online bestelde bleek totaal niet te werken en vloog de vuilbak in. Twee van de drie zaklampen waren plat. In één van die twee waren de batterijen uitgelopen: weg ermee! Voor de andere bestel ik nieuwe batterijen, we vallen hier regelmatig wel eens zonder elektriciteit, één van de twee zaklampen ga ik bij de elektriciteitskast bewaren, dat lijkt me logischer dan ergens in een schuif.

De sportbandjes vlogen weg: al meer dan een jaar niet gebruikt betekent ook onherroepelijk weg.

De schuif ziet er momenteel nog zo uit:

Straks eens aan mijn echtgenoot vragen of hij van plan is om de fietscomputer nog te gebruiken. Veel van de toestelletjes in de brolschuif werden vervangen door apps op onze smartphone. Omdat mijn jongste zoon nog geen smartphone met Spotify heeft kan hij nog even gebruik maken van de oude iPod maar daarna gaat deze onherroepelijk naar het recyclagepark!

(en ondertussen probeert mijn jongste zoon uit te vogelen hoe die oude Nokia werkt, swipen is dus geen optie)