Sinds vorige week ben ik aan de slag in “Chowa” van Akemi Tanaka. Deze dame neemt me mee op een reis door de Japanse cultuur en etiquette en beschrijft in haar boek hoe ze haar traditionele Japanse waarden in haar dagelijkse praktijk brengt. Het boek gaat voornamelijk over het vinden van balans en rust in je dagelijkse leven en is één van de boeken die mij tot nu toe het meeste aanspreekt over dit thema. Ik word zelfs overhaald om eens Origami te checken en verzeil hierdoor op instagramaccounts waarop men deze vouwkunst in tutorials giet.

Bij het schrijven van mijn To Do-lijstje vanmorgen berichtte ik over en weer over deze nieuwigheden en de kraanvogel kwam lacherig tot stand. Akemi Tanaka had niet gelogen toen ze schreef dat Origami een goeie training is voor de hersenen en de fijne motoriek. Die kraanvogel was best pittig voor een eerste kennismaking.

Als er op je To-Do lijstje staat om te gaan wandelen, doe dat dan eerst. Dat zou ik tegen eenieder zeggen en dus doe ik het zelf ook. Ik drop de kinderen af aan de schoolpoort en rij verder naar Het Provinciedomein waar ik al vele tientallen kilometers maalde.

Het ochtendlicht is mij uitermate goedgezind. Vandaag weer geen muziek, geen podcast en geen afleiding. Ik wil nadenken. Althans…dat is het plan.

Ik denk al een tijdje na over een sidehustle. Iets wat ik naast mijn job als opvoedster wil doen. De ideeën zijn er wel maar ze concretiseren, daar ben ik al een tijdje op aan het kauwen. Iets rond rust, regelmaat en daadkracht. Iets betekenen voor iemand anders die over deze thema’s struikelt.

Vandaag ben ik diegene die struikelt. Mijn gedachten trekken en sleuren aan me maar mijn focus laat zich niet scherpstellen. Ik hou van mijn eigen gezelschap maar vandaag lijkt het niet te lukken om mijn aandacht in het gareel te houden. Ik wil mijn gedachten zuiveren maar de natuur is overdonderend. Het is duidelijk dat ze dankbaar is voor de vele regen van de voorbije dagen. Roestbruin en felgroen verblinden me als ik door de bospaadjes ploeter. Ik heb het moeilijk om in het NU te geraken en net zoals de trein op het spoor naast me raast het in mijn hersenpan. Mijn gedachten zijn als kleine stuiterballen die dat enerverende pokpok-geluid maken eens ze hun hoogte verliezen en aan snelheid inwinnen.

Ik verdwaal in dit bos, vendel op paadjes waar ik tot nu toe nooit eerder was. De cijfers op de paaltjes zijn mijn enige leidraad al denk ik even een helpende hand in de lucht te zien verschijnen…

Mijn ochtend startte heel vroeg met extra veel koffie bij de kraanvogel en als ik erover denk om in de bosjes een plasje te gaan maken zie ik ineens de enige andere wandelaar in heel dit domein verschijnen. In zijn felgele regenjas begroet de man me, karma’s not a bitch after all.

Als ik even stilsta om naar het bos te luisteren hoor ik het suizen van de regen door de bladeren. ASMR zonder koptelefoon. De regen druppelt langs de boorden van mijn kap naar beneden.

Ik leg er mij bij neer, today is not the day. Ik focus op mijn ademhaling en als het eventjes bergop gaat voel ik de spieren in mijn achterwerk aanspannen. Als die 7,5km dan geen concreet plan opleverden dan zal het wel goed geweest zijn voor mijn kont.

De schaapjes onderweg zetten nog hun beste beentje voor.

Als ik terug bij de parking kom word ik door een bende eikels uitgelachen omdat ik voor All Stars koos en niet voor mijn wandelschoenen.

Zoals ik soms eens hoor na een wandeldate met een vriendin “Sorry dat ik zo heb door geraasd, hopelijk heb ik niet teveel gezaagd?” antwoord ik tegen mezelf zoals ik tegen hen ook zeg: “Nee hoor, ik luister graag”.