Buitensmijten, wegwerken, verwijderen. Loslaten heeft me zoveel bijgebracht het laatste jaar. Ik word niet langer opgeslokt door overvolle kasten en ik sleep geen brol meer binnen. Ik voel het in mijn portemonnee maar ook in mijn gedachten. Ik sta momenteel midden in een stresserende tweede golf binnen mijn job in de zorg. We waren met moeite gerecupereerd van de eerste periode en daar komt de tweede overspoeling al aan. We incasseren, schakelen een versnelling hoger en veranderen constant onze schema’s. Toch heb ik het gevoel dat ik het aankan. Uiteraard zijn er ook dagen dat ik het lastig heb en dan kan eens goed foeteren echt deugd doen. Als mijn gedachten in mijn hoofd blijven malen durf ik wel eens een schuif opnieuw declutteren. Ballast overboord gooien geeft me verse zuurstof. Mijn huis en mijn geest effen leggen. De periode die er nu aankomt zal er voor velen weer één zijn van downsizen, deze keer hopelijk in fysieke contacten. Voor mij verandert er niet zoveel, mijn sociaal leven was toch gereduceerd naar losse bezoekjes aan mijn ouders en soms eens mijn grootmoeder vanop afstand. Toen ze daarnet aan de telefoon zei dat ze me graag nog eens wil zien moest ik haar met spijt in het hart zeggen “deze week niet, meme”. Ik vrees dat ik dit telefoontje nog enkele weken zal moeten voeren. Mijn wandeldates, die laat ik wel nog doorgaan. Ik heb er deugd van om naar mijn medewandelaars te luisteren, soms ratel ik zelf ook, soms luister ik vooral. Meer kunnen we voorlopig niet doen. Wandelen, luisteren, elkaar virtueel ontmoeten en ondersteunen. Met afstand maar daarom niet minder liefdevol.