Dat The Minimalists een nieuwe documentaire gemaakt hadden in samenwerking met Netflix hadden ze vorig jaar al aangekondigd. Ik was het uit het oog verloren omdat ik al een tijdje minder luister naar de podcasts hoewel ze me nog altijd weten te inspireren. Op 1 januari kwam hun 53-minuten durende nieuwe documentaire uit. Uiteraard moest ik die bekijken, ik had zelfs met andere fans zitten Whatsappen over hoe jammer het was dat we deze niet samen konden bekijken met een goeie kop kan koffie erbij.

Ik las tot nu toe twee van hun drie boeken en sommige essays en ik vermoed dat ik toch een derde van de 269 podcasts beluisterd heb, dus ik ken hun verhaal. Zoveel is zeker. De eerste documentaire “Minimalism” vond ik heel waardevol om als zoekende, startende minimalist een basis te vormen. Ik ga nooit beweren dat ik net als hen wil zijn, verre van, ik ben vooral graag mezelf. Maar die kerels inspireren me wel en die eerste docu vond ik dan ook een aanrader.

Bij de tweede documentaire “Less is now” had ik verwacht om nieuwe inspiratie op te doen. Om te zien hoe zij minimalisme rechtstreeks in hun leven toepassen. Ik had wat privé-beelden verwacht, wat inzichten die ze in de praktijk omzetten. Ik bleef echter op mijn honger zitten. Er was niets vernieuwend aan deze film, integendeel, ik had alles al gehoord en gelezen. Komt daarbij dat beide kerels heel theatraal te werk gaan in het aanbrengen van hun boodschappen waardoor het wat fake overkomt…

Een gemiste kans vind ik. Waarom hebben ze deze documentaire gemaakt als er niets vernieuwends meer in te vinden is? Waarom herkauwen ze hun eerste verhaal? Uiteraard gaan veel mensen er wel iets aan hebben, zeker als je je erin wil verdiepen is het een heel goeie springplank. Uiteindelijk zijn zij het geweest die bij mij de minimaliese-zaadjes hebben geplant ook al klinkt dat een beetje louche als ik het herlees.

Is de cirkel misschien een beetje rond bij mij? Ik leer nog bitter weinig bij uit boeken of documentaires die te maken hebben met minimaliseren. Ik heb me er dan ook een jaar uitbundig op gesmeten waardoor ik al een bruikbare basis heb gevormd. Er zijn fundamentele gedachtenpatronen veranderd bij mij het voorbije jaar. Ik moet niet meer altijd “moeten hebben”. De drang naar materiaal is zo verminderd dat ik me soms fysiek ongemakkelijk voel als mijn kinderen weer één of ander flutprutsje in huis binnenslepen. Sommige periodes koop ik zo danig weinig dat ik me raar voel als ik ineens toch een nood heb aan iets. De “Heb ik dit wel nodig?”-reflex geraakt ingeburgerd waardoor ik nu al enkele dagen aan het twijfelen ben om betere handschoenen te kopen terwijl mijn handen tijdens mijn wandelingen zo koud krijgen dat ik mijn schoenlinten niet meer kan knopen. Ik denk er altijd over na en laat het dan los. De volgende keer dat ik met verkleumde handen thuiskom denk ik: “Ik moet betere handschoenen zien te vinden”. Vroeger ging ik al zeker twee paar gekocht hebben “voor het geval het eerste paar niet goed genoeg was”. Nu zal ik als questioner waarschijnlijk nog alle voor- en nadelen van alle types en soorten gaan afwegen alvorens ik een keuze ga maken*. Raar hoe een mens kan veranderen hé?

*Hoe? Types en soorten? Wat kan daar nu moeilijk aan zijn? Ik wil uiteraard een paar vinden dat mijn handen warm houdt bij deze vriestemperaturen, tegelijk mogen ze niet dik zijn en hebben ze nog het liefst swipertjes** op de toppen zodat ik mijn smartphone kan gebruiken. Ik luister veel podcasts en muziek tijdens het wandelen en ik neem regelmatig foto’s. (en ja Whatsapp en Instagram natuurlijk ook ja…)

**Swipertjes? Ja, ik noem dat zo omdat ik niet weet hoe je dat anders moet benoemen. Klinkt nog cute hé? De meeste nieuwe soorten handschoenen hebben anti-slip-dingetjes op de toppen van de vingers zodat je kan swipen zonder ze te moeten uit trekken. Berehandig!