Ik heb nogal de neiging om mijn batterijen te laten leeglopen. In tegenstelling tot wat het bij sommige anderen betekent mag je de eerste zin heel letterlijk nemen. Ik krijg namelijk regelmatig de melding dat mijn toestel in batterij besparende modus gaat. Mijn laptop, mijn smartphone en mijn fitbit, allen worden ze wel eens verwaarloosd. Door de jaren heb ik geleerd om dat niet meer met mijn lichaam te doen maar de week voor mijn verlof leef ik wel eens op mijn tandvlees. Ik werk als begeleidster bij jongeren (pubers!) met een verstandelijke beperking. Eind juni is het altijd een drukke week op het werk en ik wil ook de voorbereidingen voor nà het verlof opgemaakt hebben.

Als ik een week verwijderd ben van mijn verlof schrik ik altijd “Nu al? Ik moet nog zoveel doen!”. Maar gaandeweg schakel ik over naar een andere state of mind. Eén waarin ik in de afrondingsfase ga. Tegen dat mijn verlof effectief start heb ik een afgewerkt gevoel. Want dat is zo moeilijk als je met mensen werkt: je hebt gewoon nooit gedaan. Er valt altijd iets te beleven en als het een dag rustig is krijg je twee drukke dagen in ruil.

In tegenstelling tot andere jaren heb ik het verlof niet volgepland. Ik heb een job waarbij ik constant aan het communiceren ben op allerlei manieren. Hoewel we weer meer mensen mogen ontvangen heb ik dat maar één keer op de planning staan, de rest gaan we freewheelen en op de ruttel trachten af te spreken. Ook deze zomer ga ik voldoende tijd nemen voor mezelf en mijn eigen kleine projectjes. Mijn energiegevers worden extra verwend zodat mijn lichaam maar vooral ook mijn geest voldoende gevoed wordt met de dingen die ik belangrijk vind. Begrijp me niet verkeerd: ik vind mijn werk heel belangrijk maar ik moet er ook tijdig eens volledig van loskoppelen.

Kun jij gemakkelijk loskoppelen van je werk? Heb je daar specifieke rituelen voor?