“Ik wou dat ik dat ook kon hoor, zo alles minimaliseren”. Het klinkt soms alsof het een onmogelijke opdracht is om iets aan te pakken. In feite is het aanpakken van het gerief het minst moeilijke aspect van een rondje minimaliseren. Het zijn de beslissingen die je er telkens bij moet nemen die het meeste energie vragen. Wat ga je bewaren, wat doe je weg?

Ik ging vorige week mijn vriendin helpen in haar keuken. Ik was alleen thuis dat weekend met de kinderen en terwijl zij met elkaar speelden leegden wij elke kast en sorteerden we uit wat nog nodig was en wat niet. Het fijne aan zoiets doen met een vriendin: iedere keer als ze een excuus maakte om iets toch te bewaren kon ik met één opgetrokken wenkbrauw al duidelijk maken dat ze er toch nog eens moest over nadenken. Uiteindelijk vertrokken een 4-tal overvolle curverboxen uit de keuken en vulden we een halve PMD-zak.

Opmerkingen waar je bij het minimaliseren kritisch moet over nadenken als je jezelf ze hoort maken:

• “Maar ik heb dat gekregen van oma toen ze haar huis leeg maakten”. Ik snap dat wel, het is niet gemakkelijk om gerief van een lieve oma te weigeren en “je kan altijd wel een extra pan gebruiken” maar als je eindigt met twee pureestampers die je schuiven blokkeren en er reeds 5 kurkentrekkers in de lade liggen als je nummer 6 erin deponeert is het toch van belang om die redenering eens in vraag te stellen.
• “Maar misschien kunnen mijn kinderen dat later gebruiken als ze op kot gaan.” Onze kinderen zijn nu 10 jaar. Als ze binnen 8 jaar op kot gaan dan kijken we wel of we ergens een pureestamper kunnen vinden. Misschien heeft iemand er dan ook wel twee in zijn schuif liggen ergens. En eerlijk gezegd: toen ik op kot zat heb ik nooit puree gemaakt. Jij wel?
• “Dat is voor als er volk komt”. Meestal zeg ik dan “Wanneer heb je dit voor het laatst gebruikt als er volk kwam”. Uiteraard moeten we dezer dagen nog eens veel dieper nadenken omdat we een jaar geen volk hebben ontvangen. Maar ik ga er van uit dat je geen 35 kleine potjes nodig heb om aperitiefhapjes in te presenteren. Zelf bezit ik er een 10-tal denk ik. Ik heb ook een 10-tal cornflakesbowls die ik voor vanalles gebruik, ik zet vooral in op multifunctioneel keukengerief. In het verleden heb ik nog feestjes gegeven voor 14 mensen, ik kwam nooit iets te kort.
• “Deze kommetjes heb ik op reis gekocht, ik durf ze niet gebruiken omdat ze zo mooi zijn en ik er zo aan gehecht ben”. Jammer dat je mooie dingen in een keukenkast moet bewaren om er alleen maar nu en dan eens naar te kijken. Hoe fijn zou het zijn om je soep te kunnen drinken uit die kleurrijke kommetjes en de herinnering aan de reis te herbeleven tegelijkertijd? En als er ééntje breekt, dan is dat inderdaad spijtig, maar je zal er nog altijd meer plezier aan beleefd hebben dan als ze stof staan te vergaren in een kast bovenaan.
• “Mijn potjesschuif is een ramp, die durf ik niet open te doen”. Potjes en dekseltjes, die vormen in veel gezinnen een uitdaging. Tupperware, bakjes uit de beenhouwerij, plastic doosjes in allerlei maten en vormen, drinkbekers en fruitdoosjes. Schifting 1: We haalden alles eruit en het eerste wat ik doe is alle dozen van een deksel voorzien en kijken of ze nog passen. Schifting 2: Ik kijk welk materiaal kwalitatief is en wat in feite al versleten is. Schifting 3: Welke doosjes gebruik je veel en welke eigenlijk nooit (Praktijkvraag: je maakt spaghettisaus: in welke doosjes ga je je saus invriezen?). Schifting 4: Ik stapel alles met deksel en al in de betrokken schuif. Dus het doosje met het deksel reeds erop. Er wordt niets in elkaar gestapeld. De overschot is de 5e schifting. Want hoeveel doosjes heb je in feite echt nodig? Mijn eigen kast zit er zo uit:

Er bevinden zich nog een tweetal grotere dozen in een andere schuif en uiteraard ook enkele in de diepvries. Het gaat niet alleen over hoeveel doosjes je in de kast wil, maar ook: hoeveel voorraad bewaar je in de diepvries en eet je die regelmatig op, want ook diepvrieseten heeft een houdbaarheidsdatum.

Dus de vraag in de titel: “Hoe is het met je minimaliesedinges?” Goed eigenlijk. Ik blijf het voor mezelf volhouden om te reflecteren over mijn gerief en daarbij gepaard mijn volledige levensstijl. De redenering “Heb ik dat wel nodig?” brengt me nog altijd veel bij in elk aspect van mijn leven, in die zin dat ik gemakkelijker kan elimineren wat ik onnodig vind. Tegelijkertijd vind ik het ook fijn om anderen daarbij te helpen, om zaken in een ander perspectief te plaatsen.