Zoals ik in de vorige blogpost reeds schreef: het is pas sinds enkele maanden dat ik mezelf echt een minimalist durf te noemen. Er wordt wel eens over gegrapt onder vrienden: “Breng een stoel mee als je bij Liese iets gaat drinken” of er wordt gereageerd dat ik niet tè minimalistisch moet zijn als ik per ongeluk iets weggooi dat moest bewaard worden.

Er is niet bepaald een lijn overschreden, er is geen specifiek moment geweest waarop de grote klik is gekomen. “The lightning bolt” zoals Gretchen Rubin het soms omschrijft in haar blogs over gewoonteverandering, dat is uitgebleven. Ik geloof eerder dat het een langdurig proces was met een mindset reset als resultaat.

Tijd om Minimaliese op te doeken dan? Ik denk het niet. Want vinger aan de pols houden is in mijn geval de beste manier om iets door te zetten.

Mijn koopdrang omkeren ging niet voor niets. Er zijn namelijk tijden geweest dat shoppen het ultieme verdovingsgedrag was, als ik solden kon doen was mijn weekend goed. Maar materiaal kopen geeft me geen langdurige voldoening. Veelal voel ik me beter als ik me niet heb laten meeslepen door een aankoop.

Voor mij gaat die minimaliese-periode van het ervaren van “less is more” hand in hand met de keuze om in te zetten op betere relaties. Dus die dingen zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden, hoe vreemd het misschien ook klinkt. Het voelt alsof er ruimte in mijn leven is vrijgekomen om hier meer aandacht aan te besteden. Ik twijfel gewoon minder: als het niets bijbrengt in mijn leven dan hoef ik het niet. Zo gaat dat niet alleen bij het beslissen over materiaal kopen (of krijgen), maar ik trek het ook door naar mijn relaties.

Ik heb door de laatste jaren ervaren dat connectie met anderen mij veel meer bijbrengt dan impulsshoppen. Als introverte eenzaat is verbinding vinden heel lang moeilijk geweest en het blijft een dingetje bij mij. Ik ben nog altijd een luisteraar die te weinig van zichzelf deelt met een gesprekspartner en ik blijk niet zo talig te zijn als het gaat om het verwoorden van mijn gedachten en gevoelens. Het gaat gelukkig veel beter als ik het via een klavier mag doen maar ik heb soms wat tijd nodig om in een gesprek te rollen en dat kan alleen als ik daar effectief ruimte voor maak. Maar eens ik daar ben en iemand zich durft open te stellen bij mij, dat vind ik duizend keer meer rewarding.