“Maar Linus toch!”, mijn oudste zoon roept luidop naar mijn jongste terwijl een soepkommetje net de grond raakt en in duizend stukken vliegt. Beide jongens schrikken en blijven stokstijf staan. Ik schrik meer van mijn zoon dan van de breuk, vooral omdat beide karwaten in hun blote voeten tussen de scherven staan. Ik wil graag dat ze me helpen in het huishouden, dat er dan brokken gemaakt worden, dat moet ik erbij nemen.

“Het was je lievelingskommetje hé” zei mijn jongste nadat ik de scherven had samengeraapt. “Ja, maar dat is niet erg”. Het kommetje had ik na het overlijden van mijn grootmoeder uit haar keuken meegenomen. Een herinnering aan de vele soepmomentjes samen.

“Maar waarom eet je daar dan uit?” zou je kunnen zeggen. “Waarom bewaar je het niet?”. Waarom zou ik dat doen? Om ervoor te zorgen dat het nooit breekt misschien? Dat kan ik inderdaad doen, maar alle keren dat ik er de laatste 5 jaar uit gegeten heb heb ik eventjes aan haar gedacht. Ik heb er nu veel meer genot van gehad dan dat ik het ergens in een kast zou stockeren.

En ja, samen met het kommetje is een stukje van mijn hart een klein beetje gebroken maar dat is het leven. Een herinnering is meer dan een soepkommetje.