Ik heb geen poetshulp.
Correctie, ik heb geen poetshulp meer. Ik heb lange tijd tweewekelijks iemand gehad die 4 uren kwam poetsen. Maar op een gegeven moment zijn er nogal veel wissels gebeurd in de poetshulpen waardoor ik vooral heel vaak bezig was met uitleggen wat belangrijk was, waar mijn gerief te vinden was en wat mijn verwachtingen waren. Het was ook niet zo evident omdat we met een wisselend uurrooster zaten en ik dus soms thuis was en soms ook niet. Ik vond het helemaal niet gezellig om thuis te zijn als de poetshulp er was. Ook al moest ik dan soms nog 8 uren gaan werken na de middag en in de avond, het voelde alsof ik het eigenlijk zelf kon doen. Op een gegeven moment begon ik echt te twijfelen of ik het nog een meerwaarde vond. Tegelijkertijd kondigde ook die poetsdame aan dat ze ging veranderen van bureau en heb ik toen beslist om niemand nieuws meer te laten opstarten.
Maar eerlijk: ik haat het. Niet het poetsen zelf. Dat haat ik niet. Ik haat de gedachte aan poetsen. Ik haat het als ik zie dat het vuil is en ik misschien wel eens weer zou moeten poetsen. Ik vind het vreselijk om mijn tijd eraan te besteden.
En tegelijkertijd…is het eigenlijk best ontspannend. Sinds ik mijn huis geminimaliseerd heb is er ook heel wat minder poetswerk, er staat veel minder in waardoor het veel sneller gaat. Ik luister naar een podcast of naar muziek terwijl ik het doe. Ik zou zelfs durven zeggen dat het mijn hoofd vrijer maakt. Als we met twee zijn gaat het ook enorm vlot en tijdens vakanties helpen de jongens met stof wegnemen.
Deze avond kreeg ik nog een wilde energie-opstoot en besloot ik om 19u om nog te dweilen. Het begon met een vol hoofd en samen met het vuile sopje stroomden mijn gedachten weg. Het gevoel van die natte dweil die over de tegels gaat en niets anders kunnen doen dan dat, het werkte zelfs stressverlagend. Ik word ook altijd blij als ik de vloer zie drogen onder mijn ogen door de frisse lucht die binnenwaait. Op koude winterdagen zie je zelfs damp opstijgen van de vloertegels. Het klinkt zowaar romantisch zeg!
En toch…ik weet nu al dat ik de volgende keer weer zal balen als het vuil is….maar dat ik achteraf wel weer content ga zijn dat het proper is.
MINIMALIESE 
Zo een bekend gevoel. Het graag proper hebben (want rust in het hoofd) maar een broertje dood aan poetsen.
Ik heb mezelf overtroffen deze week met zelfs gelapte ramen. Met dank aan bezoek dat kwam, de schande werd te groot 😏
LikeLike
Ook geen poetshulp. Maar ik heb een man die dat blijkbaar graag doet en dat ziet als een work-out, dus je hoort mij niet klagen. Ik stofzuig regelmatig, maar echt nat dweilen doen we misschien om de twee weken. Veel mensen zijn precies verslaafd aan poetsen, maar daar horen wij al niet bij. Geen kleine kindjes en geen huisdieren hebben helpt natuurlijk ook.
LikeLike
Fijn dat je het op die manier tegemoet kijkt. Ik zie het als een oervervelende klus en ik ben er ook niet bijster goed in (mijn dweil valt altijd af mijn trekker bijvoorbeeld) dus ik ben heel blij dat de poetsvrouw hier nog komt. Ze is familie en ik vertrouw haar blindelings, maar ze is niet meer zo jong. Eens ze met pensioen gaat, weet ik niet goed wat ik ga doen…
LikeLike
Op mijn koelkast hangt een magneet met ‘ Het huis opruimen terwijl de kinderen opgroeien is als sneeuw ruimen terwijl het nog sneeuwt. Ik heb net als met sporten altijd moeite om te beginnen maar ben zeer tevreden als het weer klaar is, ook al is het soms heel snel weer onklaar.
LikeLike
Ik heb net als jij geen poetshulp meer. Ik deel het poetswerk op in stukken, dan vind ik het minder erg om eraan te beginnen. Ik ben tevreden als ik een deeltaak heb afgerond (uiteraard met favoriete muziek of podcast op), maar het gebeurt dat ik tegen dan de smaak te pakken heb en nog wat verder doe.
LikeLike