Sinds vorig jaar werkt mijn echtgenoot als zorgkundige in het ziekenhuis. Daarvoor werkte hij bij enkele goed renderende bedrijven als planner en vertegenwoordiger en dat vertaalde zich vooral in een royaal loon en enorm veel extralegale voordelen. Van maaltijdcheques tot een auto met tankkaart tot relatiegeschenken waar we ook van mee profiteerden. Het punt was: hij was niet gelukkig. Hij besloot na lang wikken en wegen om zich om te scholen tot verpleegkundige. De omslag maken was niet evident, mentaal maar ook in het dagdagelijkse. Van een vast uurschema naar een flexibel uurrooster. Van een royaal loon naar een basisloon.

Uiteindelijk bouw je gaandeweg een leven op en je wordt dingen gewoon. Geld was er altijd, daar hebben we nooit tekort van gehad. Het is ook niet dat wij steenrijk waren, verre van, met twee kleine kinderen en een eigen huis dezer dagen is het soms opletten. Maar…tripjes naar de winkel moesten niet beredeneerd worden op voorhand, daar stond ik nooit echt bij stil.

Nu doen we het met 600 euro netto minder per maand (hij werkt ook minder uren, dat moet ik er zeker ook tussen haakjes bij zetten). We hebben geen bedrijfswagen met tankkaart meer, geen groepsverzekering, geen maaltijdcheques….enkel een hospitalisatieverzekering voor hem.
Ik gebruik al twee jaar systematisch YNAB maar je hoeft niet veel van wiskunde af te weten om te zien dat 600 euro een serieuze hap uit een maandbudget is. Kwam daarbij dat we ook weer de kosten van een auto en benzine hadden. Je moet duidelijk wat over hebben om in de zorg te willen werken, letterlijk deze keer.

Wat blijkt? Het lukt. We doen het werken en we letten enorm op onze uitgaven. Uiteraard is het voorbije jaar geen goeie referentie om op terug te kijken, mijn potjes “dining out” en “fun money” zijn nooit gevuld of leeggehaald geweest omdat…tjah, jullie weten het ook hé.
Het zit hem echt in de kleine details vind ik. Wij spendeerden bijvoorbeeld enorm veel geld aan Bol.com. Een boek dat ik wou lezen: bestellen op bol. Een speelgoedje dat de kinderen wilden: bestellen op bol. Er waren vroeger maanden dat wij 700 euro gespendeerd hadden aan materiaaltjes op bol.com. ZEVENHONDERD! Er waren uitgaven bij waarvan ik niet wist wat ze waren. Elke week systematisch al mijn uitgaven ingeven in YNAB drukt me echt met de neus op de feiten.

Doordat ik het minimalisme leerde kennen vorig jaar ben ik niet alleen serieus gaan downsizen in mijn materiaal maar ik ben ook nog eens minder gaan spenderen. Aangezien ik steeds meer ruimte wou in mijn huis mocht er ook niet teveel binnenkomen dus uitgaven werden veel meer gewikt en gewogen. Versta me niet verkeerd: ik blijf iemand die graag winkelt en zich gemakkelijk verliest in het kopen van onnodige prulletjes, het is een verhaal van vallen en opstaan. Zoals ik eerder schreef kwam het feit dat winkels sloten door de crisis mijn queeste ten goede.

We zijn ook kraks geworden in goedkopere uitstapjes met de kinderen. We waren sowieso geen grote restaurantgangers maar uitstapjes werden al vlug kostelijke posten. Uiteindelijk vinden onze kinderen het vooral fijn om samen met ons op stap te zijn en of daar nu een uitgebreide maaltijd in een duur restaurant bijkomt of thuis een pizza uit de diepvries dat maakt hen geen enkele moer uit. Kinderen worden iets vlug gewoon. Dus proberen we veel te picknicken en in te zetten op belevingen. Ik besef dat de horeca het nu heel zwaar heeft maar we dragen onze steen bij aan de maatschappij door beiden in de zorg te werken voor een matig loon. We laten de grotere uitgaven over aan de mensen die het zich kunnen veroorloven, want momenteel horen wij daar niet bij.

We doen beiden onze job in de zorgsector enorm graag. Wij, noch onze kinderen missen iets. “We zaaien naar de zak”. Alleen is die zak iets minder vol dan vroeger.

Op de pagina “Inspiratiebronnen” vul ik van tijd tot tijd nog wat boeken, blogs of documentaires aan maar het liefste luister ik naar gelijkgezinden over minimaliseren. Er zijn nog heel wat mensen die niet weten wat het juist inhoudt en wat het kan bijbrengen in je leven en het is fijn om te praten met iemand die exact weet wat je bedoelt.

Ik sprak Heidi van de blog Living By The Sea aan. Ik volg haar al superlang (haar Flantaartrecept is een klassieker hier!) en ze is een vaste waarde in blogland. Naast de vele projecten die ze doet is ze ook een aanhanger van het minimalisme.

Hoe of door wie leerde je minimalisme kennen?

Dat weet ik eerlijk gezegd niet meer. Ik had al van kleinsaf ‘opruimdagen’. Dan begon ik in een hoek van mijn kamer en werkte naar de andere hoek en deed alles weg wat ik niet meer wou. In mijn huis deed ik daar mee verder. Zo’n opruimronde bleek ideaal om stress de baas te kunnen 🙂 Het had ook te maken met een gevoel van vrijheid, denk ik. Ik las over minimalisten die maar 100 dingen hadden en vond dat inspirerend. Tot ik merkte dat ze eigenlijk vals speelden want ze rekenden enkel persoonlijke items tot die 100 stuks en niet bijvoorbeeld alles uit de keuken. 

Welke tip zou je starters meegeven?

Begin klein. Bijvoorbeeld met je auto of je handtas of zelfs met je sleutelbos. Je kan ook beginnen met dubbels weg te doen. Twee slabestekken? Goh, echt niet nodig. Ook een gemakkelijke: al je kleerhangers omdraaien en als je iets aandoet, de kleerhanger weer gewoon hangen. Na een jaar weet je dus wat je niet aangedaan hebt en wat je dus in principe kan wegdoen. Je moet spullen soms ook loskoppelen van de prijs die je ervoor betaald hebt. Bij nieuwe spullen denk ik soms ook in een kostprijs per vermoedelijk gebruik. Vaak helpt dat om iets toch niet te kopen. Of omgekeerd, om als het zijn prijs waard is, net echt te genieten van een aankoop. En ook: beter minimaliseren dan organiseren. Je ziet vaak dat mensen extra dozen of kasten kopen om hun vele spullen weg te steken. Dat heeft volgens mij het omgekeerde effect.

Kreeg je al veel tegenkantingen?  Zo ja, welke?

Eigenlijk valt dat goed mee. Soms kreeg ik wel eens de opmerking dat mijn huis kaal was. Ik denk niet dat dit iets met minimaliseren te maken heeft maar eerder met niet kunnen beslissen welke kaders aan de muur zouden komen, haha. 

Indien je gezinsleden hebt: hoe gaan zij om met je minimalisme-manie?

Ik probeer anderen met het minimalismevirus aan te steken met wisselend succes. Mijn moeder en zus zijn echte verzamelaars. Ze kunnen niets wegdoen. Als ik ga argumenteren, dan volgen ze wel maar ze vinden het moeilijk om toch tot actie over te gaan. 

Blijf je nog bijleren over minimaliseren, welke tips zou je gevorderden kunnen meegeven?I

Ik denk dat ik mijn evenwicht gevonden heb als het op minimaliseren aankomt. Ik koop nog nieuwe dingen maar alleen als ik het echt wil, echt nodig heb en echt ga gebruiken. Soms doe ik nog een miskoop maar ik kan dat gelukkig steeds beter inschatten. Wat minimaliseren in de andere aspecten van mijn leven betreft gaat het met ups & downs. 
Een leuke tip voor gevorderden vind ik de packing party. Dan steek je alles in een doos en haal je er uit wat je gebruikt. Wat na een bepaalde tijd (voor de keuken bijvoorbeeld een maand) nog in de doos zit, doe je weg. 

Welke item heb je ooit geminimaliseerd en je achteraf beklaagd?

Ik kan me niets herinneren. Ook al is dat vaak het excuus dat mensen gebruiken om vanalles bij te houden 🙂

Welke item kan iedereen minimaliseren?  

Zo’n ding dat appels in stukken snijdt.

Merci voor je medewerking Heidi! Hopelijk kunnen we ooit nog eens samen van die flantaart proeven!

Volg Heidi op haar blog en op instagram voor meer inspiratie!

Dat The Minimalists een nieuwe documentaire gemaakt hadden in samenwerking met Netflix hadden ze vorig jaar al aangekondigd. Ik was het uit het oog verloren omdat ik al een tijdje minder luister naar de podcasts hoewel ze me nog altijd weten te inspireren. Op 1 januari kwam hun 53-minuten durende nieuwe documentaire uit. Uiteraard moest ik die bekijken, ik had zelfs met andere fans zitten Whatsappen over hoe jammer het was dat we deze niet samen konden bekijken met een goeie kop kan koffie erbij.

Ik las tot nu toe twee van hun drie boeken en sommige essays en ik vermoed dat ik toch een derde van de 269 podcasts beluisterd heb, dus ik ken hun verhaal. Zoveel is zeker. De eerste documentaire “Minimalism” vond ik heel waardevol om als zoekende, startende minimalist een basis te vormen. Ik ga nooit beweren dat ik net als hen wil zijn, verre van, ik ben vooral graag mezelf. Maar die kerels inspireren me wel en die eerste docu vond ik dan ook een aanrader.

Bij de tweede documentaire “Less is now” had ik verwacht om nieuwe inspiratie op te doen. Om te zien hoe zij minimalisme rechtstreeks in hun leven toepassen. Ik had wat privé-beelden verwacht, wat inzichten die ze in de praktijk omzetten. Ik bleef echter op mijn honger zitten. Er was niets vernieuwend aan deze film, integendeel, ik had alles al gehoord en gelezen. Komt daarbij dat beide kerels heel theatraal te werk gaan in het aanbrengen van hun boodschappen waardoor het wat fake overkomt…

Een gemiste kans vind ik. Waarom hebben ze deze documentaire gemaakt als er niets vernieuwends meer in te vinden is? Waarom herkauwen ze hun eerste verhaal? Uiteraard gaan veel mensen er wel iets aan hebben, zeker als je je erin wil verdiepen is het een heel goeie springplank. Uiteindelijk zijn zij het geweest die bij mij de minimaliese-zaadjes hebben geplant ook al klinkt dat een beetje louche als ik het herlees.

Is de cirkel misschien een beetje rond bij mij? Ik leer nog bitter weinig bij uit boeken of documentaires die te maken hebben met minimaliseren. Ik heb me er dan ook een jaar uitbundig op gesmeten waardoor ik al een bruikbare basis heb gevormd. Er zijn fundamentele gedachtenpatronen veranderd bij mij het voorbije jaar. Ik moet niet meer altijd “moeten hebben”. De drang naar materiaal is zo verminderd dat ik me soms fysiek ongemakkelijk voel als mijn kinderen weer één of ander flutprutsje in huis binnenslepen. Sommige periodes koop ik zo danig weinig dat ik me raar voel als ik ineens toch een nood heb aan iets. De “Heb ik dit wel nodig?”-reflex geraakt ingeburgerd waardoor ik nu al enkele dagen aan het twijfelen ben om betere handschoenen te kopen terwijl mijn handen tijdens mijn wandelingen zo koud krijgen dat ik mijn schoenlinten niet meer kan knopen. Ik denk er altijd over na en laat het dan los. De volgende keer dat ik met verkleumde handen thuiskom denk ik: “Ik moet betere handschoenen zien te vinden”. Vroeger ging ik al zeker twee paar gekocht hebben “voor het geval het eerste paar niet goed genoeg was”. Nu zal ik als questioner waarschijnlijk nog alle voor- en nadelen van alle types en soorten gaan afwegen alvorens ik een keuze ga maken*. Raar hoe een mens kan veranderen hé?

*Hoe? Types en soorten? Wat kan daar nu moeilijk aan zijn? Ik wil uiteraard een paar vinden dat mijn handen warm houdt bij deze vriestemperaturen, tegelijk mogen ze niet dik zijn en hebben ze nog het liefst swipertjes** op de toppen zodat ik mijn smartphone kan gebruiken. Ik luister veel podcasts en muziek tijdens het wandelen en ik neem regelmatig foto’s. (en ja Whatsapp en Instagram natuurlijk ook ja…)

**Swipertjes? Ja, ik noem dat zo omdat ik niet weet hoe je dat anders moet benoemen. Klinkt nog cute hé? De meeste nieuwe soorten handschoenen hebben anti-slip-dingetjes op de toppen van de vingers zodat je kan swipen zonder ze te moeten uit trekken. Berehandig!

En?! Gaat de minimalisme-queeste door? Ik blog veel minder op deze blog dan op mijn andere blog maar dat betekent niet dat het stil ligt. Integendeel. Ik heb het gevoel dat het meer en meer ingebed geraakt. Toen ik gisteren naar Delhaize vertrok wist ik dat het fout zat. Ik wou enkel een attentie (snoepjes) kopen voor mijn vader zijn verjaardag en “nog enkele andere dingen die ik niet in den Aldi kan kopen”. Zonder lijstje en zonder concreet plan vertrok ik en ik zei het op voorhand thuis “Dit komt niet goed”. In de winkel zelf viel het eigenlijk al bij al mee, waar ik vroeger ging impulsshoppen “We hebben echt geen ananas meer” kan ik nu goed inschatten wat er wel en niet in mijn voorraadkasten staat. Ik besef nu ook ten volle dat ik helemaal geen volle voorraadkasten nodig heb. Zelfs niet in tijden waarin hamsteren een extreem grappig gebaar kreeg in doventaal. (Fyi, ik kwam thuis met één iets wat ik anders niet op mijn lijstje ging gezet hebben.)

Uiteraard had ik in 2020 ook de corona-crisis mee in het geval van minder shoppen. Dat klinkt heel tegenstrijdig en ik had nooit gedacht dat ik dat vorte virus ooit nog als iets positief zou benoemen. Het duurt enkele weken om van een gewoonte af te geraken. Zo lukte het mij indertijd om van het nagelbijten af te geraken toen ik eens op mijn voortanden ben gevallen. Winkelen was nooit eerder zo saai als het voorbije jaar. Het heeft me geholpen om af te kicken van de kleine winkelbezoekjes die ik vroeger zoveel deed. “Een keer vlug de Hema binnenlopen….” resulteerde altijd in een kleurrijke stylo, een boekje (“maar het heeft zo’n schattige alpaca op de cover!?”) en een zak theelichtjes inclusief misschien wel een nieuw potje om ze erin te zetten (want dat heb ik helemaal niet….😉 ) Herkenbaar? Zo bestond ik en zo besta ik nog altijd. Ik denk ook niet dat ik deze eigenschap vlug ga kwijt geraken Ik hou nog altijd van kleurrijke spullen. Het enige wat veranderd is: ik moet ze niet meer zo nodig allemaal hebben¹.

Het huis voelt een heel stuk lichter. Er zijn in heel mijn decluttermanie nog maar twee zaken uitgekomen waar ik iets te enthousiast mee aan de slag ben gegaan en die we nu missen. Een laptoptas en het kabeltje van mijn oude fototoestel². De kinderen houden ervan om met dat dingetje te prutsen maar toen ik de foto’s wou inladen op mijn laptop vond ik nergens het kabeltje dat bij het toestel hoorde. Negen van tien heb ik dat weggegooid toen ik de brolschuif heb aangepakt.

Samen met mijn huis voelt ook mijn hoofd lichter. Ik functioneer veel beter zonder al die prikkels. Het gaat eigenlijk vooral over goeie gewoontes kweken. Ik vind het bijvoorbeeld helemaal niet erg als de kinderen heel de living vol zetten met hun speelgoed overdag maar ’s avonds wil ik wel dat alles aan de kant is. Niets irritanter dan op een legostukje stampen vlak voor je gaat slapen toch?

Dus om te antwoorden op de vraag waarmee ik dit stukje ben gestart: ja! Ik blijf gaan!

¹ Behalve planten. Ik moet mezelf telkens bijsturen. Alsof ik kleine rukjes moeten geven aan een fictieve leiband als ik een plantshop binnenga “oh oh, rustig, niet teveel”. Elk plantje krijgt hier dan ook extreem veel liefde en een plekje in mijn hart.

² Iemand die een UC-E6-kabeltje kan missen, geef een seintje!

Het voelt altijd een beetje zuur om “een stukje internet” te kopen. Althans, zo noem ik het toch. Zo moest ik dit jaar beslissen of ik mijn google-account ging vervangen of upgraden, uiteraard met de bijhorende kosten. Ook op mijn hoofdblog heb ik een premiumaccount moeten aankopen want mijn storage zat na 10 jaar vol. Tegelijk is upgraden eigenlijk voornamelijk de gemakkelijkste oplossing en ik moet toegeven dat ik mij de rompslomp ontzag. De foto’s overzetten, een nieuw emailadres verspreiden, jadajadajada, ik ben in feite gewoon te lui om me daarmee bezig te houden. So far voor de minimalistische mindset.

Sinds 2020 lees ik ook veel meer digitaal. Ik heb nog geen e-reader gekocht bij mijn Kobo-abonnement maar ik gebruik mijn smartphone als ik in bed lees en de iPad als ik in de zetel ergens beland met een boek. Werkt goed, niet perfect want een iPad-scherm is minder aangenaam om op te lezen, maar alléékom. Het voelt niet hetzelfde en ik heb het jarenlang niet willen doen omdat ik toch echte boeken prefereer. (Daar kan nog altijd niets tegenop vind ik, de geur, het gevoel, en vooral debbelen aan de lettertjes op de kaft als deze zo ietsje dikker zijn gedrukt….zalig). Maar toen ik de voorbereidingen aan het maken was om mijn boekenlijstje van 2020 te posten was er wel een immens verschil: ik las dubbel zoveel boeken als in 2019. In 2020 had ik me ook voorgenomen om geen enkele bibliotheekboete meer te krijgen en daar ben ik wonderbaarlijk in geslaagd hoewel/aangezien ik veel minder ga….

Als ik alles bij elkaar tel in het potje “Internet” op mijn YNAB kom ik aan volgende zaken: Spotify, WordPress, Google, Netflix, Wi-Fi, 4G, Kobo Plus. Tegelijk koop ik geen boeken meer, geen CD’s (doet iemand dat nog?), ga ik weinig tot nooit naar de cinema, volg ik online webinars en heb ik anders geen kostelijke hobby’s. Dus “ik koop een beetje internet” maar ik krijg er heel wat voor terug.

Betalen jullie voor upgrades? Of zou je het doen indien nodig?

Voor mij is de decembermaand jingle all the way. Vanaf nu glijd ik stilletjes aan in kerstmodus en mogen de extra lichtjes beginnen komen. Ik blog dan ook -as we speak- op een ontiegelijk vroeg uur en overladen met kerstlichtjes op de achtergrond. Ik probeer het binnen de perken te houden met materiaal maar kerstlichtjes zijn zo gezellig, ik moet me tegenhouden om ze niet het hele jaar te laten hangen omdat ik besef dat dat een deel van zijn kracht zou wegnemen.

Het is mijn eerste kerst sinds ik het minimaliseren omarmd heb. Toen ik vorig jaar de kerstversiering opborg ben ik wel al met die mindset eraan begonnen. Het materiaal dat ik niet gebruikt had wegens “ouderwets” “tacky” “half kapot maar toch goed genoeg om nog te gebruiken” heb ik de vorige keer al uit de dozen verwijderd. Ik had toen duidelijk al wat over opruimen en organiseren gelezen want toen ik gisteren aan het uitpakken was vond ik mezelf heel wat: kerstplacematjes, kerstmokken en zelfs een restje kerstservetjes waren te vinden bij de versiering voor de boom. Ik herinner me dat ik vorig jaar eerst papieren placemats en wegwerpmateriaal zocht maar uiteindelijk koos voor iets wat ik andere jaren weer zal kunnen gebruiken. (Dat er dit jaar geen uitgebreid kerstfeest komt met familie wist ik toen gelukkig nog niet). Geen kerst zonder dat er een rendier te vinden is op mijn koffietas!

Tegelijk wrong er iets in mijn minimalistische mindset want: ik ben mijn kerstversiering zo beu als kouwe pap. Het is een samenraapsel van vanalles, een kakofonie van gerief. Toch zijn sommige items me echt dierbaar. De kerstbal die ik kocht op de rommelmarkt, de glitterbollen die ik me ooit “toe-eigende” na een uit de hand gelopen kotfeestje in het jaar….euhhh…2001 misschien? Die wil ik niet kwijt maar mijn andere kerstversiering is 15 jaar oud, ik kocht ze toen ik ging alleen wonen.

Minimalist of niet: volgende kerst wil ik iets anders. Ik vermoed dat de kringloopcentra in januari misschien wel volstromen met afgedankt kerstgerief en ik ga daar zeker eens snuisteren als ik het mijne doneer.

Maar voor nu baad ik mezelf eventjes in glitter, breekbare items (met kinderen in huis minimaliseert zo’n gerief zichzelf ook wel) en dansende sneeuwpopjes op pootjes. Volgend jaar is het mijn queeste om dit gerief te swappen voor andere kleuren en vormen.

Doen jullie ook van lichtjes-overkill of hou je het liever low profile?

Ik heb het gevoel dat sommigen de tijd in versnelling willen brengen. Waar andere jaren vaak wordt gescandeerd dat de kerstboom pas komt na Sinterklaas zie ik meer dan andere jaren al knipperende bomen door ramen en kerstversiering aan struiken. Een lichtje voor de zorg (#zorgvoorlicht) heeft dit uiteraard in gang gezet en als medewerker in de zorg warmt het mijn hart als ik ’s avonds laat naar huis rij van mijn werk. Ik zet dan ook regelmatig een kaarsje aan mijn voordeur. Willen we 2020 zo snel mogelijk vergeten? Misschien zien sommigen het nieuwe jaar als een kantelpunt. Het moment waarop de corona-crisis misschien onder controle zal zijn? Het moment waarop een vaccin ons misschien kan helpen? Hoopvol zijn voor de toekomst en tegelijk die toekomst zo vlug mogelijk willen instappen. Alles beter dan het hier en nu toch? Ik weet het niet. Uiteraard heb ik ook dagen waarop ik liever onder mijn donsdeken zou blijven liggen, chillpants aan en het bakje van de TV dichtbij. Het klinkt zelfs terwijl ik het schrijf heel aanlokkelijk. De laatste tijd was ik ook wel een beetje whatsappmoe en had ik minder goesting om aan bepaalde taken te beginnen, simpelweg omdat het niet uitmaakte of ik ze die dag of de dag erna deed. Waar ik anders vlot door de dag geraak is het nu regelmatig nodig om mezelf wat op te peppen om me aan de simpele routines van het dagelijkse leven te houden. Routines houden mij alert en het moment dat ik ze volledig laat varen wordt het wat flou rond me. Mijn bullet journal staat veel minder vol gekrabbeld dan anders maar ik forceer mezelf om wekelijks mijn planning op te maken inclusief weekmenu, boodschappenlijstje. Deze structuur hou ik ook in mijn hoofd aan maar als ik ze niet neerschrijf is het gevaarlijk om te verzanden in “ik doe het morgen“. Ik ben heel mild voor mezelf en neem op tijd rust maar het is een dunne lijn tussen rust nemen en “compleet ongeïnteresseerd naar een brainless serietje gapen terwijl ik aan de mijter van een chocolade Sintfiguurtje knabbel”. Gelukkig heb ik mezelf de laatste jaren goed leren kennen en weet ik wat belangrijk is om me op de been te houden: veel bewegen, plannen neerschrijven en relaties onderhouden. Dus whatsappmoe of niet: ik spam vrienden wel eens met een leuk nummer uit mijn spotifylijst, zomaar omdat ik aan hen moet denken. Ik blijf noteren welke kleine taakjes ik wil afvinken in de komende twee dagen (lakens verversen, check!) en ik hou me aan mijn weekmenu.

Hebben jullie routines? Is het moelijker om ze aan te houden als de dagen meer op elkaar gaan lijken?

*titel gestolen geleend van Brihang “Kleine dagen”

Buitensmijten, wegwerken, verwijderen. Loslaten heeft me zoveel bijgebracht het laatste jaar. Ik word niet langer opgeslokt door overvolle kasten en ik sleep geen brol meer binnen. Ik voel het in mijn portemonnee maar ook in mijn gedachten. Ik sta momenteel midden in een stresserende tweede golf binnen mijn job in de zorg. We waren met moeite gerecupereerd van de eerste periode en daar komt de tweede overspoeling al aan. We incasseren, schakelen een versnelling hoger en veranderen constant onze schema’s. Toch heb ik het gevoel dat ik het aankan. Uiteraard zijn er ook dagen dat ik het lastig heb en dan kan eens goed foeteren echt deugd doen. Als mijn gedachten in mijn hoofd blijven malen durf ik wel eens een schuif opnieuw declutteren. Ballast overboord gooien geeft me verse zuurstof. Mijn huis en mijn geest effen leggen. De periode die er nu aankomt zal er voor velen weer één zijn van downsizen, deze keer hopelijk in fysieke contacten. Voor mij verandert er niet zoveel, mijn sociaal leven was toch gereduceerd naar losse bezoekjes aan mijn ouders en soms eens mijn grootmoeder vanop afstand. Toen ze daarnet aan de telefoon zei dat ze me graag nog eens wil zien moest ik haar met spijt in het hart zeggen “deze week niet, meme”. Ik vrees dat ik dit telefoontje nog enkele weken zal moeten voeren. Mijn wandeldates, die laat ik wel nog doorgaan. Ik heb er deugd van om naar mijn medewandelaars te luisteren, soms ratel ik zelf ook, soms luister ik vooral. Meer kunnen we voorlopig niet doen. Wandelen, luisteren, elkaar virtueel ontmoeten en ondersteunen. Met afstand maar daarom niet minder liefdevol.

Er komt een cadeautjesperiode aan. Hier in Den Verre Westhoek vieren we op 11 november Sint-Maarten. Mijn echtgenoot is afkomstig uit Roeselare waar Sinterklaas zijn ronde doet. De kinderen delen bij de grootouders, meters en peters dus verschillende keren in het plezier. Daarna komt Kerst uiteraard. Mijn oudste zoon is op de hoogte van het hele Sint-geheim maar mijn kleuter zit met zijn 5 jaar volop nog in de believers-zone.

Nu mijn (onze) mindset rond materiaal serieus gekeerd is het laatste jaar, is het Sint-verhaal een eerste beproeving. De Sint brengt al jaren speelgoed en die kerel weet niets van minimalisme en downsizing (heb je die mijter al eens bekeken?). Ik probeer nu voor mezelf uit te maken hoe ik hiermee ga omgaan. Ik wil vooral inzetten op ervaringen en niet op plastic maar of die hunkerende kinderhandjes blij gaan zijn met het vooruitzicht op een activiteit is nog maar de vraag. De verjaardagen vierden we dit jaar sowieso minimaal wegens de lockdown. Het plan was om dit jaar de twee feestjes te combineren en een bijdrage voor ons Eftelingbezoek te vragen maar daar stak een hardnekkig virus een stokje voor.

Het laatste jaar is minimaliseren heel naturel verlopen. Het voelde als een verlichting en nog altijd kan ik heel opgetogen zijn doordat er letterlijk en figuurlijk meer ademruimte is in ons huis. De kinderen maken wel eens de opmerking “Ons huis is zo veranderd”. Speelgoed slingert alleen nog rond als ze effectief aan het spelen zijn, hun multimediagerief zit allemaal netjes weg. Geen overvolle vensterbanken meer met materiaal dat geen huisje heeft.

Ik ging het gesprek rond De Sint aan met de kinderen. Ik vroeg wat ze in gedachten hadden en we babbelden wat over en weer: Lego, Duplo en een specifieke T-shirt kwamen aan bod. Ik vroeg of ze ook wel graag nog eens iets wilden samen doen van activiteit bvb: naar de film gaan. We kwamen tot de conclusie dat we in de Sint-brief een ticket voor de cinema zouden vragen en ik liet hen daarnaast een klein stuk speelgoed kiezen met een gelimiteerde prijs. Handig met die filters in webshops. De jongens hebben ook een spaarpotje waar ze bijdragen door het jaar in proppen. Het gebeurt wel eens dat ze zich een half uur bezig houden met die centjes te tellen. Ilja vroeg of hij iets mocht kopen met dat geld. Ik ben van mening: hun spaargeld in het potje, daar mogen ze mee doen wat ze willen. Ik ga uiteraard bijsturen als ze 40 euro willen uitgeven aan een prul maar als hun keuze duurzaam is wisselen we het geld wel eens in voor iets. Vorig jaar kon mijn oudste zoon zijn eigen tablet financieren met dit potje met dank aan de bijdragen van meter en peter!

Minimaliseren met kinderen, het blijft balanceren op een slappe koord, soms succesvol, soms is het niet zoals ik het zelf zou willen, maar dat is ok. Het hoeft niet perfect te zijn en elke stap die we in de gewenste richting zetten is ook een stap.

Hoe pakken jullie Sint en Kerst aan? Jingle all the way of less is more?

Aangezien ze haar tijdschriften niet meer mag in het salon leggen kreeg ik vorige week van mijn kapster Happinez cadeau. Ik moet toegeven dat ik Happinez nog nooit gekocht heb, het leek me altijd iets te zweverig voor mij. Maar de editie van deze maand bracht het artikel van Chowa waar ik het in mijn vorige post over had, een interview met Mark Manson over “Alles is f*cked” en ook Lianne Keemink gaf wat tips rond “Dingen anders doen”. Deze dame runt een eigen blog The Self Help Hipster en heeft zelfs een podcast. In haar recentste boek “Dingen anders doen” legt ze psychologische theorieën uit in mensentaal. Het boek gaat in eerste instantie rond gedragsverandering, hoe je gewoontes kunt doorbreken en stapsgewijs nieuwe -betere- gewoontes kunt integreren in je leven. Lianne brengt dit alles op een manier alsof ze mijn vriendin is die even haar studiemateriaal uiteen doet. Ik las al verschillende boeken rond gedragsverandering, focus vinden en gewoontes. (Hier kun je deze lijst vinden). Wat ze schrijft in het boek is voor mij geen nieuwe materie maar het is de eerste keer dat ik de theorie op zo’n eenvoudige, duidelijke manier zag uitgelegd. Er komen geen psychologen uit de jaren stilletjes aan bod maar ze refereert vooral naar nieuwe onderzoekers. Je hoeft er geen ingewikkelde hersenschema’s voor te doorploeteren waarbij de auteur aantoont hoe een automatisme werkt, veel mensen hebben daar gewoon geen boodschap aan. Ze willen horen hoe het in de praktijk gaat. Wel, Lianne schrijft het volledig vanuit haar eigen ervaringen en dat maakt het boek heel toegankelijk. Een echte aanrader als je een klein duwtje in de rug nodig hebt om van een gewoonte af te geraken of een nieuwe wil installeren.

Ik ga er vanuit dat wie hier meeleest weet dat ik #nonspon schrijf. Het boek van Lianne Keemink las ik via Kobo Plus, een abonnement van bol.com waarbij ik maandelijks een bedrag betaal om hun bibliotheek te kunnen raadplegen. Ik besef dat ik hiermee de kleine boekhandelaar niet steun, maar ik wil zo weinig mogelijk boeken bezitten, waarom ik zo redeneer kun je hier lezen.