Het moeilijkste onderdeel van declutteren is ontegensprekelijk: memorabilia. Ik had dozen vol wenskaartjes, aandenkens van uitstapjes en enorm veel oude foto’s. Van de foto’s bewaarde ik de mooiste. Aan de data op de concerttickets kun je zien dat ik best lang aan materiaal kan vasthouden.

Deze items brengen je niets nuttig meer bij in het leven, maar toch kan moeilijk zijn om ze te minimaliseren doordat ze ons herinneren aan wie we waren. Toen ik kinderloos was ging ik veel naar optredens. Als tieners bezochten we jaarlijks verschillende festivals. Als kind gingen we op reis naar Spanje. We stapelen de aandenkens op in stevige dozen op zolder en om de zoveel jaar grasduinen we in de herinneringen die ze oproepen. Maar wat ben je met vijf concerttickets in een doos op zolder? Ook zonder het entreeticketje van 12 jaar oud kan ik me het concert van Leonard Cohen in Brugge nog levendig voor de geest halen. Zo vond ik laatst wat oude cassettes terug. Deze werden non-stop afgespeeld in mijn vaders’ donkerblauwe Toyota op onze reizen naar Spanje. Ik moet er geen tekeningetje bij maken: tien uren hetzelfde cassetje, dat kruipt in je herinneringen. Een cassettespeler heb ik niet meer en geef toe, de kwaliteit van een cassette is nu ook niet bepaald om over naar huis te schrijven. Dus Bryan Adams, Tour of Duty en The Radios verlieten het huis. Maar niet alvorens ik een nieuwe Spotify-lijst aanmaakte met die nummers. Zo blijven de herinneringen levendig en de kasten leeg!

Minimalisme zie ik niet alleen in het kader van “minder materiaal bezitten”. Gerief wegwerken is er een onderdeel van maar het onderwerp is voor mij veel ruimer dan dat. Het is in mijn geval een levensstijl waarbij alle overtollige ballast overboord wordt gegooid. Een way of life waarbij ik veel meer de balans opmaak en nadenk alvorens nieuw gewicht wordt toegevoegd. Uiteraard is dit een langdurig proces en ik ben dan ook nog maar pas gestart. Toch voel ik al na enkele maanden een wezenlijk verschil in de manier waarop ik naar bepaalde dingen kijk. Ik ben nu aan het leren hoe ik hiermee moet omgaan. Hoe ik die nieuwe inzichten beetje bij beetje kan omzetten in de praktijk. The Minsgame spelen, van tijd tot tijd digitaal minimaliseren of expliciet vragen om geen geschenken mee te brengen bij dinnerparty’s zijn hier allemaal voorbeelden van. Over het algemeen probeer ik mezelf ook heel regelmatig de vraag te stellen: “Heb ik dit nodig?” en dat kan op de verschillende aspecten van het leven slaan. Het uit zich voornamelijk in het niet meer klakkeloos “ja” zeggen op iets. Het is een microbe waar je – eens ze je te pakken krijgt – moeilijk vanaf geraakt.