Dat The Minimalists een nieuwe documentaire gemaakt hadden in samenwerking met Netflix hadden ze vorig jaar al aangekondigd. Ik was het uit het oog verloren omdat ik al een tijdje minder luister naar de podcasts hoewel ze me nog altijd weten te inspireren. Op 1 januari kwam hun 53-minuten durende nieuwe documentaire uit. Uiteraard moest ik die bekijken, ik had zelfs met andere fans zitten Whatsappen over hoe jammer het was dat we deze niet samen konden bekijken met een goeie kop kan koffie erbij.

Ik las tot nu toe twee van hun drie boeken en sommige essays en ik vermoed dat ik toch een derde van de 269 podcasts beluisterd heb, dus ik ken hun verhaal. Zoveel is zeker. De eerste documentaire “Minimalism” vond ik heel waardevol om als zoekende, startende minimalist een basis te vormen. Ik ga nooit beweren dat ik net als hen wil zijn, verre van, ik ben vooral graag mezelf. Maar die kerels inspireren me wel en die eerste docu vond ik dan ook een aanrader.

Bij de tweede documentaire “Less is now” had ik verwacht om nieuwe inspiratie op te doen. Om te zien hoe zij minimalisme rechtstreeks in hun leven toepassen. Ik had wat privé-beelden verwacht, wat inzichten die ze in de praktijk omzetten. Ik bleef echter op mijn honger zitten. Er was niets vernieuwend aan deze film, integendeel, ik had alles al gehoord en gelezen. Komt daarbij dat beide kerels heel theatraal te werk gaan in het aanbrengen van hun boodschappen waardoor het wat fake overkomt…

Een gemiste kans vind ik. Waarom hebben ze deze documentaire gemaakt als er niets vernieuwends meer in te vinden is? Waarom herkauwen ze hun eerste verhaal? Uiteraard gaan veel mensen er wel iets aan hebben, zeker als je je erin wil verdiepen is het een heel goeie springplank. Uiteindelijk zijn zij het geweest die bij mij de minimaliese-zaadjes hebben geplant ook al klinkt dat een beetje louche als ik het herlees.

Is de cirkel misschien een beetje rond bij mij? Ik leer nog bitter weinig bij uit boeken of documentaires die te maken hebben met minimaliseren. Ik heb me er dan ook een jaar uitbundig op gesmeten waardoor ik al een bruikbare basis heb gevormd. Er zijn fundamentele gedachtenpatronen veranderd bij mij het voorbije jaar. Ik moet niet meer altijd “moeten hebben”. De drang naar materiaal is zo verminderd dat ik me soms fysiek ongemakkelijk voel als mijn kinderen weer één of ander flutprutsje in huis binnenslepen. Sommige periodes koop ik zo danig weinig dat ik me raar voel als ik ineens toch een nood heb aan iets. De “Heb ik dit wel nodig?”-reflex geraakt ingeburgerd waardoor ik nu al enkele dagen aan het twijfelen ben om betere handschoenen te kopen terwijl mijn handen tijdens mijn wandelingen zo koud krijgen dat ik mijn schoenlinten niet meer kan knopen. Ik denk er altijd over na en laat het dan los. De volgende keer dat ik met verkleumde handen thuiskom denk ik: “Ik moet betere handschoenen zien te vinden”. Vroeger ging ik al zeker twee paar gekocht hebben “voor het geval het eerste paar niet goed genoeg was”. Nu zal ik als questioner waarschijnlijk nog alle voor- en nadelen van alle types en soorten gaan afwegen alvorens ik een keuze ga maken*. Raar hoe een mens kan veranderen hé?

*Hoe? Types en soorten? Wat kan daar nu moeilijk aan zijn? Ik wil uiteraard een paar vinden dat mijn handen warm houdt bij deze vriestemperaturen, tegelijk mogen ze niet dik zijn en hebben ze nog het liefst swipertjes** op de toppen zodat ik mijn smartphone kan gebruiken. Ik luister veel podcasts en muziek tijdens het wandelen en ik neem regelmatig foto’s. (en ja Whatsapp en Instagram natuurlijk ook ja…)

**Swipertjes? Ja, ik noem dat zo omdat ik niet weet hoe je dat anders moet benoemen. Klinkt nog cute hé? De meeste nieuwe soorten handschoenen hebben anti-slip-dingetjes op de toppen van de vingers zodat je kan swipen zonder ze te moeten uit trekken. Berehandig!

En?! Gaat de minimalisme-queeste door? Ik blog veel minder op deze blog dan op mijn andere blog maar dat betekent niet dat het stil ligt. Integendeel. Ik heb het gevoel dat het meer en meer ingebed geraakt. Toen ik gisteren naar Delhaize vertrok wist ik dat het fout zat. Ik wou enkel een attentie (snoepjes) kopen voor mijn vader zijn verjaardag en “nog enkele andere dingen die ik niet in den Aldi kan kopen”. Zonder lijstje en zonder concreet plan vertrok ik en ik zei het op voorhand thuis “Dit komt niet goed”. In de winkel zelf viel het eigenlijk al bij al mee, waar ik vroeger ging impulsshoppen “We hebben echt geen ananas meer” kan ik nu goed inschatten wat er wel en niet in mijn voorraadkasten staat. Ik besef nu ook ten volle dat ik helemaal geen volle voorraadkasten nodig heb. Zelfs niet in tijden waarin hamsteren een extreem grappig gebaar kreeg in doventaal. (Fyi, ik kwam thuis met één iets wat ik anders niet op mijn lijstje ging gezet hebben.)

Uiteraard had ik in 2020 ook de corona-crisis mee in het geval van minder shoppen. Dat klinkt heel tegenstrijdig en ik had nooit gedacht dat ik dat vorte virus ooit nog als iets positief zou benoemen. Het duurt enkele weken om van een gewoonte af te geraken. Zo lukte het mij indertijd om van het nagelbijten af te geraken toen ik eens op mijn voortanden ben gevallen. Winkelen was nooit eerder zo saai als het voorbije jaar. Het heeft me geholpen om af te kicken van de kleine winkelbezoekjes die ik vroeger zoveel deed. “Een keer vlug de Hema binnenlopen….” resulteerde altijd in een kleurrijke stylo, een boekje (“maar het heeft zo’n schattige alpaca op de cover!?”) en een zak theelichtjes inclusief misschien wel een nieuw potje om ze erin te zetten (want dat heb ik helemaal niet….😉 ) Herkenbaar? Zo bestond ik en zo besta ik nog altijd. Ik denk ook niet dat ik deze eigenschap vlug ga kwijt geraken Ik hou nog altijd van kleurrijke spullen. Het enige wat veranderd is: ik moet ze niet meer zo nodig allemaal hebben¹.

Het huis voelt een heel stuk lichter. Er zijn in heel mijn decluttermanie nog maar twee zaken uitgekomen waar ik iets te enthousiast mee aan de slag ben gegaan en die we nu missen. Een laptoptas en het kabeltje van mijn oude fototoestel². De kinderen houden ervan om met dat dingetje te prutsen maar toen ik de foto’s wou inladen op mijn laptop vond ik nergens het kabeltje dat bij het toestel hoorde. Negen van tien heb ik dat weggegooid toen ik de brolschuif heb aangepakt.

Samen met mijn huis voelt ook mijn hoofd lichter. Ik functioneer veel beter zonder al die prikkels. Het gaat eigenlijk vooral over goeie gewoontes kweken. Ik vind het bijvoorbeeld helemaal niet erg als de kinderen heel de living vol zetten met hun speelgoed overdag maar ’s avonds wil ik wel dat alles aan de kant is. Niets irritanter dan op een legostukje stampen vlak voor je gaat slapen toch?

Dus om te antwoorden op de vraag waarmee ik dit stukje ben gestart: ja! Ik blijf gaan!

¹ Behalve planten. Ik moet mezelf telkens bijsturen. Alsof ik kleine rukjes moeten geven aan een fictieve leiband als ik een plantshop binnenga “oh oh, rustig, niet teveel”. Elk plantje krijgt hier dan ook extreem veel liefde en een plekje in mijn hart.

² Iemand die een UC-E6-kabeltje kan missen, geef een seintje!

Het voelt altijd een beetje zuur om “een stukje internet” te kopen. Althans, zo noem ik het toch. Zo moest ik dit jaar beslissen of ik mijn google-account ging vervangen of upgraden, uiteraard met de bijhorende kosten. Ook op mijn hoofdblog heb ik een premiumaccount moeten aankopen want mijn storage zat na 10 jaar vol. Tegelijk is upgraden eigenlijk voornamelijk de gemakkelijkste oplossing en ik moet toegeven dat ik mij de rompslomp ontzag. De foto’s overzetten, een nieuw emailadres verspreiden, jadajadajada, ik ben in feite gewoon te lui om me daarmee bezig te houden. So far voor de minimalistische mindset.

Sinds 2020 lees ik ook veel meer digitaal. Ik heb nog geen e-reader gekocht bij mijn Kobo-abonnement maar ik gebruik mijn smartphone als ik in bed lees en de iPad als ik in de zetel ergens beland met een boek. Werkt goed, niet perfect want een iPad-scherm is minder aangenaam om op te lezen, maar alléékom. Het voelt niet hetzelfde en ik heb het jarenlang niet willen doen omdat ik toch echte boeken prefereer. (Daar kan nog altijd niets tegenop vind ik, de geur, het gevoel, en vooral debbelen aan de lettertjes op de kaft als deze zo ietsje dikker zijn gedrukt….zalig). Maar toen ik de voorbereidingen aan het maken was om mijn boekenlijstje van 2020 te posten was er wel een immens verschil: ik las dubbel zoveel boeken als in 2019. In 2020 had ik me ook voorgenomen om geen enkele bibliotheekboete meer te krijgen en daar ben ik wonderbaarlijk in geslaagd hoewel/aangezien ik veel minder ga….

Als ik alles bij elkaar tel in het potje “Internet” op mijn YNAB kom ik aan volgende zaken: Spotify, WordPress, Google, Netflix, Wi-Fi, 4G, Kobo Plus. Tegelijk koop ik geen boeken meer, geen CD’s (doet iemand dat nog?), ga ik weinig tot nooit naar de cinema, volg ik online webinars en heb ik anders geen kostelijke hobby’s. Dus “ik koop een beetje internet” maar ik krijg er heel wat voor terug.

Betalen jullie voor upgrades? Of zou je het doen indien nodig?

Voor mij is de decembermaand jingle all the way. Vanaf nu glijd ik stilletjes aan in kerstmodus en mogen de extra lichtjes beginnen komen. Ik blog dan ook -as we speak- op een ontiegelijk vroeg uur en overladen met kerstlichtjes op de achtergrond. Ik probeer het binnen de perken te houden met materiaal maar kerstlichtjes zijn zo gezellig, ik moet me tegenhouden om ze niet het hele jaar te laten hangen omdat ik besef dat dat een deel van zijn kracht zou wegnemen.

Het is mijn eerste kerst sinds ik het minimaliseren omarmd heb. Toen ik vorig jaar de kerstversiering opborg ben ik wel al met die mindset eraan begonnen. Het materiaal dat ik niet gebruikt had wegens “ouderwets” “tacky” “half kapot maar toch goed genoeg om nog te gebruiken” heb ik de vorige keer al uit de dozen verwijderd. Ik had toen duidelijk al wat over opruimen en organiseren gelezen want toen ik gisteren aan het uitpakken was vond ik mezelf heel wat: kerstplacematjes, kerstmokken en zelfs een restje kerstservetjes waren te vinden bij de versiering voor de boom. Ik herinner me dat ik vorig jaar eerst papieren placemats en wegwerpmateriaal zocht maar uiteindelijk koos voor iets wat ik andere jaren weer zal kunnen gebruiken. (Dat er dit jaar geen uitgebreid kerstfeest komt met familie wist ik toen gelukkig nog niet). Geen kerst zonder dat er een rendier te vinden is op mijn koffietas!

Tegelijk wrong er iets in mijn minimalistische mindset want: ik ben mijn kerstversiering zo beu als kouwe pap. Het is een samenraapsel van vanalles, een kakofonie van gerief. Toch zijn sommige items me echt dierbaar. De kerstbal die ik kocht op de rommelmarkt, de glitterbollen die ik me ooit “toe-eigende” na een uit de hand gelopen kotfeestje in het jaar….euhhh…2001 misschien? Die wil ik niet kwijt maar mijn andere kerstversiering is 15 jaar oud, ik kocht ze toen ik ging alleen wonen.

Minimalist of niet: volgende kerst wil ik iets anders. Ik vermoed dat de kringloopcentra in januari misschien wel volstromen met afgedankt kerstgerief en ik ga daar zeker eens snuisteren als ik het mijne doneer.

Maar voor nu baad ik mezelf eventjes in glitter, breekbare items (met kinderen in huis minimaliseert zo’n gerief zichzelf ook wel) en dansende sneeuwpopjes op pootjes. Volgend jaar is het mijn queeste om dit gerief te swappen voor andere kleuren en vormen.

Doen jullie ook van lichtjes-overkill of hou je het liever low profile?

Ik heb het gevoel dat sommigen de tijd in versnelling willen brengen. Waar andere jaren vaak wordt gescandeerd dat de kerstboom pas komt na Sinterklaas zie ik meer dan andere jaren al knipperende bomen door ramen en kerstversiering aan struiken. Een lichtje voor de zorg (#zorgvoorlicht) heeft dit uiteraard in gang gezet en als medewerker in de zorg warmt het mijn hart als ik ’s avonds laat naar huis rij van mijn werk. Ik zet dan ook regelmatig een kaarsje aan mijn voordeur. Willen we 2020 zo snel mogelijk vergeten? Misschien zien sommigen het nieuwe jaar als een kantelpunt. Het moment waarop de corona-crisis misschien onder controle zal zijn? Het moment waarop een vaccin ons misschien kan helpen? Hoopvol zijn voor de toekomst en tegelijk die toekomst zo vlug mogelijk willen instappen. Alles beter dan het hier en nu toch? Ik weet het niet. Uiteraard heb ik ook dagen waarop ik liever onder mijn donsdeken zou blijven liggen, chillpants aan en het bakje van de TV dichtbij. Het klinkt zelfs terwijl ik het schrijf heel aanlokkelijk. De laatste tijd was ik ook wel een beetje whatsappmoe en had ik minder goesting om aan bepaalde taken te beginnen, simpelweg omdat het niet uitmaakte of ik ze die dag of de dag erna deed. Waar ik anders vlot door de dag geraak is het nu regelmatig nodig om mezelf wat op te peppen om me aan de simpele routines van het dagelijkse leven te houden. Routines houden mij alert en het moment dat ik ze volledig laat varen wordt het wat flou rond me. Mijn bullet journal staat veel minder vol gekrabbeld dan anders maar ik forceer mezelf om wekelijks mijn planning op te maken inclusief weekmenu, boodschappenlijstje. Deze structuur hou ik ook in mijn hoofd aan maar als ik ze niet neerschrijf is het gevaarlijk om te verzanden in “ik doe het morgen“. Ik ben heel mild voor mezelf en neem op tijd rust maar het is een dunne lijn tussen rust nemen en “compleet ongeïnteresseerd naar een brainless serietje gapen terwijl ik aan de mijter van een chocolade Sintfiguurtje knabbel”. Gelukkig heb ik mezelf de laatste jaren goed leren kennen en weet ik wat belangrijk is om me op de been te houden: veel bewegen, plannen neerschrijven en relaties onderhouden. Dus whatsappmoe of niet: ik spam vrienden wel eens met een leuk nummer uit mijn spotifylijst, zomaar omdat ik aan hen moet denken. Ik blijf noteren welke kleine taakjes ik wil afvinken in de komende twee dagen (lakens verversen, check!) en ik hou me aan mijn weekmenu.

Hebben jullie routines? Is het moelijker om ze aan te houden als de dagen meer op elkaar gaan lijken?

*titel gestolen geleend van Brihang “Kleine dagen”

Buitensmijten, wegwerken, verwijderen. Loslaten heeft me zoveel bijgebracht het laatste jaar. Ik word niet langer opgeslokt door overvolle kasten en ik sleep geen brol meer binnen. Ik voel het in mijn portemonnee maar ook in mijn gedachten. Ik sta momenteel midden in een stresserende tweede golf binnen mijn job in de zorg. We waren met moeite gerecupereerd van de eerste periode en daar komt de tweede overspoeling al aan. We incasseren, schakelen een versnelling hoger en veranderen constant onze schema’s. Toch heb ik het gevoel dat ik het aankan. Uiteraard zijn er ook dagen dat ik het lastig heb en dan kan eens goed foeteren echt deugd doen. Als mijn gedachten in mijn hoofd blijven malen durf ik wel eens een schuif opnieuw declutteren. Ballast overboord gooien geeft me verse zuurstof. Mijn huis en mijn geest effen leggen. De periode die er nu aankomt zal er voor velen weer één zijn van downsizen, deze keer hopelijk in fysieke contacten. Voor mij verandert er niet zoveel, mijn sociaal leven was toch gereduceerd naar losse bezoekjes aan mijn ouders en soms eens mijn grootmoeder vanop afstand. Toen ze daarnet aan de telefoon zei dat ze me graag nog eens wil zien moest ik haar met spijt in het hart zeggen “deze week niet, meme”. Ik vrees dat ik dit telefoontje nog enkele weken zal moeten voeren. Mijn wandeldates, die laat ik wel nog doorgaan. Ik heb er deugd van om naar mijn medewandelaars te luisteren, soms ratel ik zelf ook, soms luister ik vooral. Meer kunnen we voorlopig niet doen. Wandelen, luisteren, elkaar virtueel ontmoeten en ondersteunen. Met afstand maar daarom niet minder liefdevol.

Er komt een cadeautjesperiode aan. Hier in Den Verre Westhoek vieren we op 11 november Sint-Maarten. Mijn echtgenoot is afkomstig uit Roeselare waar Sinterklaas zijn ronde doet. De kinderen delen bij de grootouders, meters en peters dus verschillende keren in het plezier. Daarna komt Kerst uiteraard. Mijn oudste zoon is op de hoogte van het hele Sint-geheim maar mijn kleuter zit met zijn 5 jaar volop nog in de believers-zone.

Nu mijn (onze) mindset rond materiaal serieus gekeerd is het laatste jaar, is het Sint-verhaal een eerste beproeving. De Sint brengt al jaren speelgoed en die kerel weet niets van minimalisme en downsizing (heb je die mijter al eens bekeken?). Ik probeer nu voor mezelf uit te maken hoe ik hiermee ga omgaan. Ik wil vooral inzetten op ervaringen en niet op plastic maar of die hunkerende kinderhandjes blij gaan zijn met het vooruitzicht op een activiteit is nog maar de vraag. De verjaardagen vierden we dit jaar sowieso minimaal wegens de lockdown. Het plan was om dit jaar de twee feestjes te combineren en een bijdrage voor ons Eftelingbezoek te vragen maar daar stak een hardnekkig virus een stokje voor.

Het laatste jaar is minimaliseren heel naturel verlopen. Het voelde als een verlichting en nog altijd kan ik heel opgetogen zijn doordat er letterlijk en figuurlijk meer ademruimte is in ons huis. De kinderen maken wel eens de opmerking “Ons huis is zo veranderd”. Speelgoed slingert alleen nog rond als ze effectief aan het spelen zijn, hun multimediagerief zit allemaal netjes weg. Geen overvolle vensterbanken meer met materiaal dat geen huisje heeft.

Ik ging het gesprek rond De Sint aan met de kinderen. Ik vroeg wat ze in gedachten hadden en we babbelden wat over en weer: Lego, Duplo en een specifieke T-shirt kwamen aan bod. Ik vroeg of ze ook wel graag nog eens iets wilden samen doen van activiteit bvb: naar de film gaan. We kwamen tot de conclusie dat we in de Sint-brief een ticket voor de cinema zouden vragen en ik liet hen daarnaast een klein stuk speelgoed kiezen met een gelimiteerde prijs. Handig met die filters in webshops. De jongens hebben ook een spaarpotje waar ze bijdragen door het jaar in proppen. Het gebeurt wel eens dat ze zich een half uur bezig houden met die centjes te tellen. Ilja vroeg of hij iets mocht kopen met dat geld. Ik ben van mening: hun spaargeld in het potje, daar mogen ze mee doen wat ze willen. Ik ga uiteraard bijsturen als ze 40 euro willen uitgeven aan een prul maar als hun keuze duurzaam is wisselen we het geld wel eens in voor iets. Vorig jaar kon mijn oudste zoon zijn eigen tablet financieren met dit potje met dank aan de bijdragen van meter en peter!

Minimaliseren met kinderen, het blijft balanceren op een slappe koord, soms succesvol, soms is het niet zoals ik het zelf zou willen, maar dat is ok. Het hoeft niet perfect te zijn en elke stap die we in de gewenste richting zetten is ook een stap.

Hoe pakken jullie Sint en Kerst aan? Jingle all the way of less is more?

Aangezien ze haar tijdschriften niet meer mag in het salon leggen kreeg ik vorige week van mijn kapster Happinez cadeau. Ik moet toegeven dat ik Happinez nog nooit gekocht heb, het leek me altijd iets te zweverig voor mij. Maar de editie van deze maand bracht het artikel van Chowa waar ik het in mijn vorige post over had, een interview met Mark Manson over “Alles is f*cked” en ook Lianne Keemink gaf wat tips rond “Dingen anders doen”. Deze dame runt een eigen blog The Self Help Hipster en heeft zelfs een podcast. In haar recentste boek “Dingen anders doen” legt ze psychologische theorieën uit in mensentaal. Het boek gaat in eerste instantie rond gedragsverandering, hoe je gewoontes kunt doorbreken en stapsgewijs nieuwe -betere- gewoontes kunt integreren in je leven. Lianne brengt dit alles op een manier alsof ze mijn vriendin is die even haar studiemateriaal uiteen doet. Ik las al verschillende boeken rond gedragsverandering, focus vinden en gewoontes. (Hier kun je deze lijst vinden). Wat ze schrijft in het boek is voor mij geen nieuwe materie maar het is de eerste keer dat ik de theorie op zo’n eenvoudige, duidelijke manier zag uitgelegd. Er komen geen psychologen uit de jaren stilletjes aan bod maar ze refereert vooral naar nieuwe onderzoekers. Je hoeft er geen ingewikkelde hersenschema’s voor te doorploeteren waarbij de auteur aantoont hoe een automatisme werkt, veel mensen hebben daar gewoon geen boodschap aan. Ze willen horen hoe het in de praktijk gaat. Wel, Lianne schrijft het volledig vanuit haar eigen ervaringen en dat maakt het boek heel toegankelijk. Een echte aanrader als je een klein duwtje in de rug nodig hebt om van een gewoonte af te geraken of een nieuwe wil installeren.

Ik ga er vanuit dat wie hier meeleest weet dat ik #nonspon schrijf. Het boek van Lianne Keemink las ik via Kobo Plus, een abonnement van bol.com waarbij ik maandelijks een bedrag betaal om hun bibliotheek te kunnen raadplegen. Ik besef dat ik hiermee de kleine boekhandelaar niet steun, maar ik wil zo weinig mogelijk boeken bezitten, waarom ik zo redeneer kun je hier lezen.

Sinds vorige week ben ik aan de slag in “Chowa” van Akemi Tanaka. Deze dame neemt me mee op een reis door de Japanse cultuur en etiquette en beschrijft in haar boek hoe ze haar traditionele Japanse waarden in haar dagelijkse praktijk brengt. Het boek gaat voornamelijk over het vinden van balans en rust in je dagelijkse leven en is één van de boeken die mij tot nu toe het meeste aanspreekt over dit thema. Ik word zelfs overhaald om eens Origami te checken en verzeil hierdoor op instagramaccounts waarop men deze vouwkunst in tutorials giet.

Bij het schrijven van mijn To Do-lijstje vanmorgen berichtte ik over en weer over deze nieuwigheden en de kraanvogel kwam lacherig tot stand. Akemi Tanaka had niet gelogen toen ze schreef dat Origami een goeie training is voor de hersenen en de fijne motoriek. Die kraanvogel was best pittig voor een eerste kennismaking.

Als er op je To-Do lijstje staat om te gaan wandelen, doe dat dan eerst. Dat zou ik tegen eenieder zeggen en dus doe ik het zelf ook. Ik drop de kinderen af aan de schoolpoort en rij verder naar Het Provinciedomein waar ik al vele tientallen kilometers maalde.

Het ochtendlicht is mij uitermate goedgezind. Vandaag weer geen muziek, geen podcast en geen afleiding. Ik wil nadenken. Althans…dat is het plan.

Ik denk al een tijdje na over een sidehustle. Iets wat ik naast mijn job als opvoedster wil doen. De ideeën zijn er wel maar ze concretiseren, daar ben ik al een tijdje op aan het kauwen. Iets rond rust, regelmaat en daadkracht. Iets betekenen voor iemand anders die over deze thema’s struikelt.

Vandaag ben ik diegene die struikelt. Mijn gedachten trekken en sleuren aan me maar mijn focus laat zich niet scherpstellen. Ik hou van mijn eigen gezelschap maar vandaag lijkt het niet te lukken om mijn aandacht in het gareel te houden. Ik wil mijn gedachten zuiveren maar de natuur is overdonderend. Het is duidelijk dat ze dankbaar is voor de vele regen van de voorbije dagen. Roestbruin en felgroen verblinden me als ik door de bospaadjes ploeter. Ik heb het moeilijk om in het NU te geraken en net zoals de trein op het spoor naast me raast het in mijn hersenpan. Mijn gedachten zijn als kleine stuiterballen die dat enerverende pokpok-geluid maken eens ze hun hoogte verliezen en aan snelheid inwinnen.

Ik verdwaal in dit bos, vendel op paadjes waar ik tot nu toe nooit eerder was. De cijfers op de paaltjes zijn mijn enige leidraad al denk ik even een helpende hand in de lucht te zien verschijnen…

Mijn ochtend startte heel vroeg met extra veel koffie bij de kraanvogel en als ik erover denk om in de bosjes een plasje te gaan maken zie ik ineens de enige andere wandelaar in heel dit domein verschijnen. In zijn felgele regenjas begroet de man me, karma’s not a bitch after all.

Als ik even stilsta om naar het bos te luisteren hoor ik het suizen van de regen door de bladeren. ASMR zonder koptelefoon. De regen druppelt langs de boorden van mijn kap naar beneden.

Ik leg er mij bij neer, today is not the day. Ik focus op mijn ademhaling en als het eventjes bergop gaat voel ik de spieren in mijn achterwerk aanspannen. Als die 7,5km dan geen concreet plan opleverden dan zal het wel goed geweest zijn voor mijn kont.

De schaapjes onderweg zetten nog hun beste beentje voor.

Als ik terug bij de parking kom word ik door een bende eikels uitgelachen omdat ik voor All Stars koos en niet voor mijn wandelschoenen.

Zoals ik soms eens hoor na een wandeldate met een vriendin “Sorry dat ik zo heb door geraasd, hopelijk heb ik niet teveel gezaagd?” antwoord ik tegen mezelf zoals ik tegen hen ook zeg: “Nee hoor, ik luister graag”.

Ik zoek de weg in mijn eigen rommel
Soms ziek het nie meer zo goe voor me
We sorteren en we schommelen
Strijken glad en we verfrommelen

We vloeken “godverdomme”
Mo we vegen het onder de kast
Onder de lade van je zorgen
En de lade van ballast

En we stapelen alles op zodat het in je garage past
En soms zoek je iets, ma vinjet nie
En jeddet nog ma just in jen handen gehad
Tlig voor je neus en het blinkt in het licht
Tstaat er al lang ma je ziedet nie meer
Ma ajet zoe wegpakken, zieje pas wa voor een prachtig ding dat het is

Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet zoveel moeite gekost, laat het los
Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet een miljoentje gekost, laat het los

Ik zie schoonheid misschien in iets
Waar da gie het nie in zit
Der zit schoonheid in iets kiezigs
Of in je slechtste fantasieën
Ah de schoonheid van verlangens
En de schoonheid van bedrog
Of asje voor iets liegt en je moe je wringen in een bocht

Zelfs je allerduurste woorden in kostuum schieten tekort
En je weet nie meer wa zeggen en je beseft dat de waarheid e gewonnen
En dan staje daar, me je voeten tussen de rommel
En tussen alles wa daje in je leven al et laten slingeren op de grond

Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet zoveel moeite gekost, laat het los
Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet een miljoentje gekost, laat het los

Ookal eddet zoveel moeite gekost
Ookal eddet een miljoentje gekost
Ookal eddet je de liefde gekost
Ookal eddet je leven gekost
Laat het los

website Brihang

bron lyrics