Ik heb het gevoel dat sommigen de tijd in versnelling willen brengen. Waar andere jaren vaak wordt gescandeerd dat de kerstboom pas komt na Sinterklaas zie ik meer dan andere jaren al knipperende bomen door ramen en kerstversiering aan struiken. Een lichtje voor de zorg (#zorgvoorlicht) heeft dit uiteraard in gang gezet en als medewerker in de zorg warmt het mijn hart als ik ’s avonds laat naar huis rij van mijn werk. Ik zet dan ook regelmatig een kaarsje aan mijn voordeur. Willen we 2020 zo snel mogelijk vergeten? Misschien zien sommigen het nieuwe jaar als een kantelpunt. Het moment waarop de corona-crisis misschien onder controle zal zijn? Het moment waarop een vaccin ons misschien kan helpen? Hoopvol zijn voor de toekomst en tegelijk die toekomst zo vlug mogelijk willen instappen. Alles beter dan het hier en nu toch? Ik weet het niet. Uiteraard heb ik ook dagen waarop ik liever onder mijn donsdeken zou blijven liggen, chillpants aan en het bakje van de TV dichtbij. Het klinkt zelfs terwijl ik het schrijf heel aanlokkelijk. De laatste tijd was ik ook wel een beetje whatsappmoe en had ik minder goesting om aan bepaalde taken te beginnen, simpelweg omdat het niet uitmaakte of ik ze die dag of de dag erna deed. Waar ik anders vlot door de dag geraak is het nu regelmatig nodig om mezelf wat op te peppen om me aan de simpele routines van het dagelijkse leven te houden. Routines houden mij alert en het moment dat ik ze volledig laat varen wordt het wat flou rond me. Mijn bullet journal staat veel minder vol gekrabbeld dan anders maar ik forceer mezelf om wekelijks mijn planning op te maken inclusief weekmenu, boodschappenlijstje. Deze structuur hou ik ook in mijn hoofd aan maar als ik ze niet neerschrijf is het gevaarlijk om te verzanden in “ik doe het morgen“. Ik ben heel mild voor mezelf en neem op tijd rust maar het is een dunne lijn tussen rust nemen en “compleet ongeïnteresseerd naar een brainless serietje gapen terwijl ik aan de mijter van een chocolade Sintfiguurtje knabbel”. Gelukkig heb ik mezelf de laatste jaren goed leren kennen en weet ik wat belangrijk is om me op de been te houden: veel bewegen, plannen neerschrijven en relaties onderhouden. Dus whatsappmoe of niet: ik spam vrienden wel eens met een leuk nummer uit mijn spotifylijst, zomaar omdat ik aan hen moet denken. Ik blijf noteren welke kleine taakjes ik wil afvinken in de komende twee dagen (lakens verversen, check!) en ik hou me aan mijn weekmenu.

Hebben jullie routines? Is het moelijker om ze aan te houden als de dagen meer op elkaar gaan lijken?

*titel gestolen geleend van Brihang “Kleine dagen”

Buitensmijten, wegwerken, verwijderen. Loslaten heeft me zoveel bijgebracht het laatste jaar. Ik word niet langer opgeslokt door overvolle kasten en ik sleep geen brol meer binnen. Ik voel het in mijn portemonnee maar ook in mijn gedachten. Ik sta momenteel midden in een stresserende tweede golf binnen mijn job in de zorg. We waren met moeite gerecupereerd van de eerste periode en daar komt de tweede overspoeling al aan. We incasseren, schakelen een versnelling hoger en veranderen constant onze schema’s. Toch heb ik het gevoel dat ik het aankan. Uiteraard zijn er ook dagen dat ik het lastig heb en dan kan eens goed foeteren echt deugd doen. Als mijn gedachten in mijn hoofd blijven malen durf ik wel eens een schuif opnieuw declutteren. Ballast overboord gooien geeft me verse zuurstof. Mijn huis en mijn geest effen leggen. De periode die er nu aankomt zal er voor velen weer één zijn van downsizen, deze keer hopelijk in fysieke contacten. Voor mij verandert er niet zoveel, mijn sociaal leven was toch gereduceerd naar losse bezoekjes aan mijn ouders en soms eens mijn grootmoeder vanop afstand. Toen ze daarnet aan de telefoon zei dat ze me graag nog eens wil zien moest ik haar met spijt in het hart zeggen “deze week niet, meme”. Ik vrees dat ik dit telefoontje nog enkele weken zal moeten voeren. Mijn wandeldates, die laat ik wel nog doorgaan. Ik heb er deugd van om naar mijn medewandelaars te luisteren, soms ratel ik zelf ook, soms luister ik vooral. Meer kunnen we voorlopig niet doen. Wandelen, luisteren, elkaar virtueel ontmoeten en ondersteunen. Met afstand maar daarom niet minder liefdevol.

Er komt een cadeautjesperiode aan. Hier in Den Verre Westhoek vieren we op 11 november Sint-Maarten. Mijn echtgenoot is afkomstig uit Roeselare waar Sinterklaas zijn ronde doet. De kinderen delen bij de grootouders, meters en peters dus verschillende keren in het plezier. Daarna komt Kerst uiteraard. Mijn oudste zoon is op de hoogte van het hele Sint-geheim maar mijn kleuter zit met zijn 5 jaar volop nog in de believers-zone.

Nu mijn (onze) mindset rond materiaal serieus gekeerd is het laatste jaar, is het Sint-verhaal een eerste beproeving. De Sint brengt al jaren speelgoed en die kerel weet niets van minimalisme en downsizing (heb je die mijter al eens bekeken?). Ik probeer nu voor mezelf uit te maken hoe ik hiermee ga omgaan. Ik wil vooral inzetten op ervaringen en niet op plastic maar of die hunkerende kinderhandjes blij gaan zijn met het vooruitzicht op een activiteit is nog maar de vraag. De verjaardagen vierden we dit jaar sowieso minimaal wegens de lockdown. Het plan was om dit jaar de twee feestjes te combineren en een bijdrage voor ons Eftelingbezoek te vragen maar daar stak een hardnekkig virus een stokje voor.

Het laatste jaar is minimaliseren heel naturel verlopen. Het voelde als een verlichting en nog altijd kan ik heel opgetogen zijn doordat er letterlijk en figuurlijk meer ademruimte is in ons huis. De kinderen maken wel eens de opmerking “Ons huis is zo veranderd”. Speelgoed slingert alleen nog rond als ze effectief aan het spelen zijn, hun multimediagerief zit allemaal netjes weg. Geen overvolle vensterbanken meer met materiaal dat geen huisje heeft.

Ik ging het gesprek rond De Sint aan met de kinderen. Ik vroeg wat ze in gedachten hadden en we babbelden wat over en weer: Lego, Duplo en een specifieke T-shirt kwamen aan bod. Ik vroeg of ze ook wel graag nog eens iets wilden samen doen van activiteit bvb: naar de film gaan. We kwamen tot de conclusie dat we in de Sint-brief een ticket voor de cinema zouden vragen en ik liet hen daarnaast een klein stuk speelgoed kiezen met een gelimiteerde prijs. Handig met die filters in webshops. De jongens hebben ook een spaarpotje waar ze bijdragen door het jaar in proppen. Het gebeurt wel eens dat ze zich een half uur bezig houden met die centjes te tellen. Ilja vroeg of hij iets mocht kopen met dat geld. Ik ben van mening: hun spaargeld in het potje, daar mogen ze mee doen wat ze willen. Ik ga uiteraard bijsturen als ze 40 euro willen uitgeven aan een prul maar als hun keuze duurzaam is wisselen we het geld wel eens in voor iets. Vorig jaar kon mijn oudste zoon zijn eigen tablet financieren met dit potje met dank aan de bijdragen van meter en peter!

Minimaliseren met kinderen, het blijft balanceren op een slappe koord, soms succesvol, soms is het niet zoals ik het zelf zou willen, maar dat is ok. Het hoeft niet perfect te zijn en elke stap die we in de gewenste richting zetten is ook een stap.

Hoe pakken jullie Sint en Kerst aan? Jingle all the way of less is more?

Aangezien ze haar tijdschriften niet meer mag in het salon leggen kreeg ik vorige week van mijn kapster Happinez cadeau. Ik moet toegeven dat ik Happinez nog nooit gekocht heb, het leek me altijd iets te zweverig voor mij. Maar de editie van deze maand bracht het artikel van Chowa waar ik het in mijn vorige post over had, een interview met Mark Manson over “Alles is f*cked” en ook Lianne Keemink gaf wat tips rond “Dingen anders doen”. Deze dame runt een eigen blog The Self Help Hipster en heeft zelfs een podcast. In haar recentste boek “Dingen anders doen” legt ze psychologische theorieën uit in mensentaal. Het boek gaat in eerste instantie rond gedragsverandering, hoe je gewoontes kunt doorbreken en stapsgewijs nieuwe -betere- gewoontes kunt integreren in je leven. Lianne brengt dit alles op een manier alsof ze mijn vriendin is die even haar studiemateriaal uiteen doet. Ik las al verschillende boeken rond gedragsverandering, focus vinden en gewoontes. (Hier kun je deze lijst vinden). Wat ze schrijft in het boek is voor mij geen nieuwe materie maar het is de eerste keer dat ik de theorie op zo’n eenvoudige, duidelijke manier zag uitgelegd. Er komen geen psychologen uit de jaren stilletjes aan bod maar ze refereert vooral naar nieuwe onderzoekers. Je hoeft er geen ingewikkelde hersenschema’s voor te doorploeteren waarbij de auteur aantoont hoe een automatisme werkt, veel mensen hebben daar gewoon geen boodschap aan. Ze willen horen hoe het in de praktijk gaat. Wel, Lianne schrijft het volledig vanuit haar eigen ervaringen en dat maakt het boek heel toegankelijk. Een echte aanrader als je een klein duwtje in de rug nodig hebt om van een gewoonte af te geraken of een nieuwe wil installeren.

Ik ga er vanuit dat wie hier meeleest weet dat ik #nonspon schrijf. Het boek van Lianne Keemink las ik via Kobo Plus, een abonnement van bol.com waarbij ik maandelijks een bedrag betaal om hun bibliotheek te kunnen raadplegen. Ik besef dat ik hiermee de kleine boekhandelaar niet steun, maar ik wil zo weinig mogelijk boeken bezitten, waarom ik zo redeneer kun je hier lezen.

Sinds vorige week ben ik aan de slag in “Chowa” van Akemi Tanaka. Deze dame neemt me mee op een reis door de Japanse cultuur en etiquette en beschrijft in haar boek hoe ze haar traditionele Japanse waarden in haar dagelijkse praktijk brengt. Het boek gaat voornamelijk over het vinden van balans en rust in je dagelijkse leven en is één van de boeken die mij tot nu toe het meeste aanspreekt over dit thema. Ik word zelfs overhaald om eens Origami te checken en verzeil hierdoor op instagramaccounts waarop men deze vouwkunst in tutorials giet.

Bij het schrijven van mijn To Do-lijstje vanmorgen berichtte ik over en weer over deze nieuwigheden en de kraanvogel kwam lacherig tot stand. Akemi Tanaka had niet gelogen toen ze schreef dat Origami een goeie training is voor de hersenen en de fijne motoriek. Die kraanvogel was best pittig voor een eerste kennismaking.

Als er op je To-Do lijstje staat om te gaan wandelen, doe dat dan eerst. Dat zou ik tegen eenieder zeggen en dus doe ik het zelf ook. Ik drop de kinderen af aan de schoolpoort en rij verder naar Het Provinciedomein waar ik al vele tientallen kilometers maalde.

Het ochtendlicht is mij uitermate goedgezind. Vandaag weer geen muziek, geen podcast en geen afleiding. Ik wil nadenken. Althans…dat is het plan.

Ik denk al een tijdje na over een sidehustle. Iets wat ik naast mijn job als opvoedster wil doen. De ideeën zijn er wel maar ze concretiseren, daar ben ik al een tijdje op aan het kauwen. Iets rond rust, regelmaat en daadkracht. Iets betekenen voor iemand anders die over deze thema’s struikelt.

Vandaag ben ik diegene die struikelt. Mijn gedachten trekken en sleuren aan me maar mijn focus laat zich niet scherpstellen. Ik hou van mijn eigen gezelschap maar vandaag lijkt het niet te lukken om mijn aandacht in het gareel te houden. Ik wil mijn gedachten zuiveren maar de natuur is overdonderend. Het is duidelijk dat ze dankbaar is voor de vele regen van de voorbije dagen. Roestbruin en felgroen verblinden me als ik door de bospaadjes ploeter. Ik heb het moeilijk om in het NU te geraken en net zoals de trein op het spoor naast me raast het in mijn hersenpan. Mijn gedachten zijn als kleine stuiterballen die dat enerverende pokpok-geluid maken eens ze hun hoogte verliezen en aan snelheid inwinnen.

Ik verdwaal in dit bos, vendel op paadjes waar ik tot nu toe nooit eerder was. De cijfers op de paaltjes zijn mijn enige leidraad al denk ik even een helpende hand in de lucht te zien verschijnen…

Mijn ochtend startte heel vroeg met extra veel koffie bij de kraanvogel en als ik erover denk om in de bosjes een plasje te gaan maken zie ik ineens de enige andere wandelaar in heel dit domein verschijnen. In zijn felgele regenjas begroet de man me, karma’s not a bitch after all.

Als ik even stilsta om naar het bos te luisteren hoor ik het suizen van de regen door de bladeren. ASMR zonder koptelefoon. De regen druppelt langs de boorden van mijn kap naar beneden.

Ik leg er mij bij neer, today is not the day. Ik focus op mijn ademhaling en als het eventjes bergop gaat voel ik de spieren in mijn achterwerk aanspannen. Als die 7,5km dan geen concreet plan opleverden dan zal het wel goed geweest zijn voor mijn kont.

De schaapjes onderweg zetten nog hun beste beentje voor.

Als ik terug bij de parking kom word ik door een bende eikels uitgelachen omdat ik voor All Stars koos en niet voor mijn wandelschoenen.

Zoals ik soms eens hoor na een wandeldate met een vriendin “Sorry dat ik zo heb door geraasd, hopelijk heb ik niet teveel gezaagd?” antwoord ik tegen mezelf zoals ik tegen hen ook zeg: “Nee hoor, ik luister graag”.

Ik zoek de weg in mijn eigen rommel
Soms ziek het nie meer zo goe voor me
We sorteren en we schommelen
Strijken glad en we verfrommelen

We vloeken “godverdomme”
Mo we vegen het onder de kast
Onder de lade van je zorgen
En de lade van ballast

En we stapelen alles op zodat het in je garage past
En soms zoek je iets, ma vinjet nie
En jeddet nog ma just in jen handen gehad
Tlig voor je neus en het blinkt in het licht
Tstaat er al lang ma je ziedet nie meer
Ma ajet zoe wegpakken, zieje pas wa voor een prachtig ding dat het is

Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet zoveel moeite gekost, laat het los
Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet een miljoentje gekost, laat het los

Ik zie schoonheid misschien in iets
Waar da gie het nie in zit
Der zit schoonheid in iets kiezigs
Of in je slechtste fantasieën
Ah de schoonheid van verlangens
En de schoonheid van bedrog
Of asje voor iets liegt en je moe je wringen in een bocht

Zelfs je allerduurste woorden in kostuum schieten tekort
En je weet nie meer wa zeggen en je beseft dat de waarheid e gewonnen
En dan staje daar, me je voeten tussen de rommel
En tussen alles wa daje in je leven al et laten slingeren op de grond

Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet zoveel moeite gekost, laat het los
Pak het vast, gooi het weg
Laat het los, laat het los
Ookal eddet een miljoentje gekost, laat het los

Ookal eddet zoveel moeite gekost
Ookal eddet een miljoentje gekost
Ookal eddet je de liefde gekost
Ookal eddet je leven gekost
Laat het los

website Brihang

bron lyrics

De voorbije week had ik twee nachtdiensten. Er was niemand aanwezig bij mijn thuiskomst dus het was muisstil (#zalig). Maar wat mij vooral opviel: het was opgeruimd. Ik had eerder al de gewoonte aangekweekt om mijn keukentablet blanco te houden waardoor ik nu veel vlugger dan vroeger alles aan de kant doe. In mijn hoofd moet die tablet er blanco uitzien dus als dat niet zo is probeer ik dat beeld altijd te bekomen. Het is iets waar ik constant alert voor moet zijn maar het loont. De tafel die we enkele weken geleden aan de kant hebben gezet zorgt ook voor meer orde. Het was een dumpplek voor alles wat we kwijt moesten. Door alles rommelvrij te houden is er meer ruimte in mijn hoofd (en mijn leven) om iets anders te doen. Ik hoef niet eerst de tafel tot op een aanvaardbaar niveau op te ruimen, er moeten geen kranten verzameld worden en er ligt niets te slingeren dat mijn aandacht wegzuigt. Outer order inner calm is nooit eerder zo sterk aanwezig geweest bij mij.

Vandaag is mijn vrije dag. Sinds mijn echtgenoot ook in de zorg werkt hebben we tijdens onze werkende weekends minder tijd voor elkaar maar dat compenseren we wel door eens een dagje samen thuis te zijn. Vandaag splitsten we de dag op: tijd voor onszelf en tijd voor elkaar. Zo ging hij vanmorgen fitnessen en werkte hij voor zijn opleiding terwijl ik naar twee podcasts luisterde en ondertussen een gerechtje van Fieke uitprobeerde. De boodschappen besloot ik vandaag te voet en zonder afleiding te doen. Zonder koptelefoon of notificaties. Gewoon met mijn gedachten en mijn blik op wat om me heen gebeurt. Ik vind het zalig om mijn gedachten eens te laten varen. Om alles wat in me opkomt over me te laten stromen. En soms word ik afgeleid door compagnons onderweg waar ik met veel liefde mijn smartphone wel voor bovenhaal:

De zon op mijn snoet, enkel het geluid van mijn voetstappen en een voorbijrazende fietser op het grindpad. Meer heb ik echt niet nodig om opgeladen verder te gaan met mijn dag.

In de namiddag kozen we voor een uitstapje naar een taartjesshop. Content dat ik voor mijn verjaardag een belevingsbon kreeg, het vooruitzicht aan een taartje met een koffie was voor mij al even ontspannend als het taartje zelf denk ik.

De dag sluit ik straks af tijdens een avondwandeling met een vriendin en misschien nog een frietje van het frietkot….als we niet verkeerd wandelen weliswaar!

Doorheen de laatste drie jaar ben ik niet alleen gaan minimaliseren maar ik ben ook beter gaan nadenken over de aankopen die ik dan wel doe. In mijn ogen wordt in dit gezin nog altijd teveel aangekocht wat achteraf nodeloos bleek te zijn. Tegelijk zijn er ook aankopen geweest die bij nader inzien veel eerder moesten gebeuren. Ik denk maar aan de aanschaf van het meubeltje waar ik as we speak (as we write) aan zit: mijn eigen bureautje. Voor mij is het een openbaring dat ik niet meer als een nomade hoef te slepen met mijn laptop en eerst ergens een plekje moet vrijmaken om hem te installeren, het liefst dicht bij een stopcontact. Nu heb ik alles aan en bij, ik kan meteen aan de slag en ik zit in niemands’ weg.

Dus ja, soms koop ik wel eens iets wat me enorm content maakt. Ik denk hierbij ook aan:

– Mijn steampod

Een steamwat? Een steampod is als het ware een stijltang met een waterreservoir aan. Een beetje als een stoomstrijkijzer. Als ik mijn haar met de steampod behandel komt er stoom vrij uit het toestel waardoor het minder vlug beschadigd is. Mijn haar is nogal weerbarstig, het is veel minder gereserveerd dan ik zelf ben. Het krult niet echt maar het is ook niet sluik. Als het een goeie dag heeft kan ik wel leven met mijn golvend haar maar meestal is het een muizennest en ga ik toch aan de slag met de steampod. Het voordeel is ook dat ik het gemiddeld twee keer minder hoef te wassen omdat het er een aantal dagen best OK uit ziet na een steampodbeurt.

– Een noise cancelling headphone

Ik noem het nog altijd “de beste aankoop van het jaar 2020”. Ik heb anderhalf jaar getwijfeld en geld in potjes gestoken om hiervoor te sparen maar uiteindelijk heb ik hem besteld zonder er nog langer over na te denken. Deze koptelefoon verdient een lofzang op zichzelf maar die schreef ik eerder al op mijn andere blog.

– Lederen All Stars

You see me, you see All Stars. Ik draag ze dag in, dag uit om te werken maar ook in mijn vrije tijd. Ik kies resoluut voor Converse omdat ik het meest content ben van dat merk. Ze zijn eerder duur maar ze ontgoochelen nooit! In de winter draag ik het hoge model en in de zomer de lage sneakers.

– Mijn plantjes

Sinds we in dit huis wonen ben ik een crazy plantlady geworden. Doordat hier veel licht binnenvalt kan ik mijn planten een beter leven schenken. “Ze jeunen under” zeggen mijn plantladyfriends onder elkaar. Maar ze jeunen zich hier echt. Ik heb ook lang gewerkt aan een goed regime om ze water te geven en dat ging met vallen en opstaan. Er waren rouwvliegplagen en bladluizen die ik moest bestrijden maar ze blijven overeind.

Als ik in het Groencenter in Ieper binnenstap ben ik dan ook compleet verloren met mijn minimalistische mindset. Ik heb er ALTIJD iets mee wat ik niet nodig heb. Maar kun je ooit teveel planten hebben eigenlijk?

– Wenskaartjes

Ik verstuur en ontvang graag kaartjes dus het is altijd een plezier als ik door mijn voorraad zit want wenskaartjes brengen zoveel plezier in het leven. ’t Is toch tof om een kaartje te krijgen? De zoektocht naar inspirerende kaartjes vind ik minstens even gezellig. Volgende week bestel ik er hier wel eens.

– Google chromecast en de iPad

Onze televisie is er één van de allereerste smartTV’s maar zoals je wel weet zijn die dingen démodé van het moment je ze aankoopt. We hebben geen televisie abonnement meer maar streamen alles via de iPad naar de TV via de Chromecast. De kinderen kijken veel op de tablet naar wat ze willen maar als zij in bed zitten streamen we Netflix, VRTnu of VTMgo op de TV. Het gebeurt ook wel dat we een YouTubemarathon optredens bekijken met ons vier. Ik krijg kippenvel als ik via YouTube Queen zie optreden op het groot scherm en Linus roept altijd dat hij zijn favoriete liedje wil zien.

Zijn er items die jij ooit kocht die je veel eerder had moeten kopen? Of omgekeerd: grote missers?

Ik hou er wel van dat een blog interactief is. Reacties zijn een grote meerwaarde, bedankt daarvoor. Over sommige reacties blijf ik verder nadenken. In deze Replay & reply pik ik in op een comment. Don’t worry, ik blijf altijd vriendelijk 😉 ik ben zelf heel erg zoekend in het minimalisme.

Deze reactie van Bentenge op de vorige blogpost bleef even hangen:

Wat Bentenge schrijft is heel herkenbaar. “Ik kan dat toch niet wegdoen?” Veelal komen er een één of meerdere antwoorden aan bod waarom je iets niet mag wegdoen. “Het heeft veel geld gekost” of “Stel dat ik het nog nodig heb” zijn de meest voorkomende redeneringen.

Dus, Bentenge, ik probeer een tweede antwoord te formuleren op je comment. Het eerste antwoord dat ik gaf was:

“Ja, dat wegdoen is niet zo evident hé. Bij mij was het in één keer de korte pijn, en dan viel die pijn al bij al eigenlijk wel heeeel goed mee”

Dit was in eerste instantie vooral een empathische of emotionele reactie. Ze is daarom niet minder waar maar nu ik erover nadenk wil ik er wel nog iets aan toevoegen.

Sommige items kosten inderdaad heel veel geld en kun je niet zomaar gaan weggooien. Je wil niet dat het geld dat je ervoor hebt gegeven verloren is. Misschien moest je wel lang sparen voor je het had. Maar eens je het item hebt gekocht, dan is het geld gespendeerd. Dus of je het gerief nu houdt of niet, de originele som krijg je nooit meer terug. Ik hoop dat het zijn geld waard was. Soms, als je geluk hebt, kun je een item verkopen als je het niet meer gebruikt. Ervaring leert me dat iets verkopen niet altijd de meest eenvoudige handeling is. Je moet er foto’s van nemen, je moet het online zetten, er wordt gevraagd naar specificaties en garantiebewijzen. Mensen beslissen om iets over te kopen maar trekken op het laatste nippertje hun staart in. Kortom: er kan wat frustratie mee gepaard gaan. De tijd die je hierin investeert krijg je ook niet meer terug. Ik heb in het verleden wel al veel items verkocht waarbij alles heel vlot verliep, dus het kan twee kanten op. Iets weggeven of naar de kringloopwinkel brengen kost veel minder tijd en moeite en heeft hetzelfde effect, weliswaar zonder de compensatie. In de Kringloopwinkel wordt je gerief verkocht aan een kleine prijs en het promoot sociale tewerkstelling. Geef je het aan iemand die je kent, zorg dat dat deze persoon niet belast wordt met jouw gerief. Niet iedereen is tevreden met jouw afgedankte dvd-speler.

Een tweede reactie in dit opzicht: de waarde die je geeft aan je gerief. Bentenge schrijft dat hij de kennis die in de boeken zit niet zomaar wil weggooien. Tegelijk schrijft hij ook dat hij er nog weinig in leest. Ik ga er van uit dat hij de boeken heeft gelezen, dus de waardevolle kennis is dan reeds opgedaan. Als ik even aan een boek vasthoud stel ik mezelf altijd de vraag: “Ik heb het al die tijd dat ik het vasthield niet herlezen, zal ik dat ooit nog in de toekomst doen?” Boeken zijn een goed voorbeeld van gerief dat niet meer zoveel gebruikt wordt achteraf. “So many books so little time.” Ik lees al zoveel jaren maar in al die tijd heb ik nooit boeken herlezen, met uitzondering van kinder- en jeugdboeken. Er zijn gewoon zoveel steengoeie boeken, ik wil die eerst allemaal lezen! Bij non-fictie kan het wel voorvallen dat ik iets zou willen oprakelen “dat ik ooit eens heb gelezen in een bepaald boek”. Aan de andere kant is alle informatie die ik zoek maar een muisklik verwijderd. Waar men het in The Minimalists podcast over heeft: “The 20/20-rule” (neen, niet het befaamde jaar waarin we ons bevinden), dat is best toepasbaar. Twijfel je om iets weg te doen, denk dan: als ik dit binnen de 20 minuten kan vinden voor 20 euro dan is er geen reden om er aan vast te houden. Als je iets ècht nog nodig hebt kun je het altijd terug gaan kopen of zelfs lenen.

Er zal altijd een reden zijn om iets bij te houden, maar mijn ervaring leert me dat iets loslaten zoveel beter aanvoelt dan eraan vast te houden. De ruimte die vrijkomt is niet alleen fysiek maar ook mentaal een verlichting.

Bentenge, was ik wel vriendelijk genoeg? 😉

Vind jij het moeilijk om iets los te laten? Zo ja, hoe komt dat?

Inspiratie vond ik in deze blogpost.

Had ik een Goodreads-challenge, dan stond ze nu op 35 van 20 boeken. Dit jaar las ik meer boeken dan ooit en het jaar is in mijn ogen nog maar halfweg (maar misschien moet ik die mening wel vlug herzien). Lezen is sinds een vijftiental jaar niet meer uit mijn leven weg te denken. Ik ben altijd bezig in twee of drie boeken tegelijk. Voor het slapengaan laat ik me liever meeslepen met een verhaal dan opgejut te worden door nieuwe ideeën, dus in bed kies ik voor fictie. De non-fictie hou ik voor overdag (de lijst kun je ook hier vinden). Ik beëindigde gisteren een klepper van bijna 500 bladzijden en breng deze (na drie verlengingen) terug naar de bib. Ik bezit ook wel enkele boeken. Het zijn er weliswaar veel minder dan vroeger. In het verleden had ik een Billy met 36 vakken waar de boeken in dubbele rijen stonden. Het was een ramp om die kast te kuisen want de bovenkant van de boeken stond dus stof te vergaren, iets wat wel wat schade heeft berokkend. Toen ik de Mechelse kast van mijn grootmoeder erfde moest ik vlug handelen want voor Billy was er geen ruimte meer. Ik gaf alle boeken weg. Door de kast uit de leefruimte te halen kwam er precies weer zuurstof in huis. In het begin deed het raar maar ik zou het nu niet meer anders willen. De kinderboeken stak ik in een kist waar ze gemakkelijk kunnen uit grijpen, deze boeken minimaliseer ik veel minder aangezien ze graag iets herlezen.

Waar haal ik dan nu mijn boeken?

• Met stip op één: de bibliotheek. Ik probeer er een gewoonte van te maken om de kinderen regelmatig mee te nemen om redenen die ik niet hoef op te sommen denk ik.
• Er worden boeken aan mij doorgegeven, iemand denkt aan me terwijl hij of zij het leest en leent het me. Soms mag ik het boek op mijn beurt ook doorgeven. Ik voel me geflatteerd als mensen dat doen zonder dat ik er iets over zeg op voorhand.
• Via een maandabonnement op Kobo download ik boeken op de iPad of op mijn smartphone.
• Geduld is een schone deugd. Soms heb ik de drang om meteen een boek te willen lezen, vroeger betekende dat: rushen naar de boekhandel. Nu heb ik een “Want To Read”-lijstje in Evernote. De bibliotheek in Ieper is hiervoor een geweldige plek, er komen heel regelmatig kakelverse boeken toe en aangezien ik wekelijks daar binnenloop is het al meermaals voorgevallen dat ik de eerste lener was. Mijn hart maakt letterlijk een sprongetje als ik daar één van de boeken van op mijn lijstje terugvind. Je kunt er ook altijd aankoopsuggesties achterlaten.
• Ik krijg boeken cadeau. Veelal geef ik die boeken achteraf ook door op dezelfde manier als ik ze krijg. Zo maak ik nog iemand gelukkig.
• Als je mij ooit een pagina ziet fotograferen in een boek, ik neem foto’s van stukken die me bijblijven of waar ik later nog iets aan kan hebben.

Het voelt letterlijk en figuurlijk als een verlichting om niet vast te houden aan al die boeken. Ze brengen me enorm veel vreugde maar ik hoef ze daarom niet te bezitten.

Heb jij veel boeken? Kun je er gemakkelijk van scheiden? Herlees je veel van je boeken?

–