Minimalisme gaat voor mij niet alleen om minder materiaal, ik trek het eigenlijk door in mijn volledige leven. Soms is het niet evident om moeilijke thema’s aan te pakken en bij elke keuze die je maakt verlies je iets. Ik probeer altijd om de volgende vragen te stellen als ik moeite heb om keuzes te maken of zaken aan te pakken:

Wie zegt dat?

Enkele jaren geleden ben ik afgestapt van het “Dat hoort zo”-idee. “Wie zegt dat?” Die ene groottante met een mening op het familiefeest? Iemand die zijn wenkbrauwen optrekt als je vertelt over je plannen? Echt, daar laat ik mijn beslissingen niet meer door beïnvloeden. Als twintiger dacht ik soms wel eens dat ik bepaalde dingen in mijn leven moest. Ik wou ook altijd mijn keuzes verdedigen. Sommige keuzes zijn comfortabeler dan andere, maar ze moeten daarom niet altijd gemaakt worden.

Welke mensen?

Er zijn bitter weinig mensen die nooit wakker liggen van wat anderen van hen denken. Ik wil -net als velen- graag gezien zijn maar het is niet zo dat ik al mijn handelingen daarop ga afstemmen. Ik wil vooral mezelf content stellen want wat anderen van je denken: dat zijn ze na vijf minuten vergeten voor ze weer met zichzelf bezig zijn. Moet je daarom zonder scrupules iedereen gaan kwetsen die je tegenkomt? Uiteraard niet. Ik zou dat ook niet gezellig vinden maar het gaat hier over situaties waarin je misschien denkt: “Wat gaan de mensen wel niet denken”. De eerste vraag die dan bij mij opkomt is: “Welke mensen?”.

Heb ik dat echt nodig?

Zoals ik schreef in de inleiding: minimalisme gaat in mijn geval niet enkel over materiaal. Zo kan ik in een opwelling wel eens een winkelmandje vullen op een webshop en het dan afsluiten zonder af te rekenen nadat ik mezelf de vraag stel: “Heb ik dat echt nodig?”. Maar het gaat zoveel ruimer dan winkelmandjes aan de kant schuiven. “Heb ik dat nodig?” is een vraag die ik me regelmatig stel als ik over levensthema’s nadenk. Relaties, doelstellingen,…als ik mezelf dreig te verliezen in iets is de “Heb ik dat eigenlijk wel nodig?”-vraag iets wat me vlug terug met de voeten op de grond brengt.

Geeft het evenveel energie als het neemt?

Soms kan het wel eens vermoeiend zijn om een job in de sociale sector te combineren met een gezin en allerhande andere shizzle. Het werk vraagt veel van me, de jongeren kunnen wel eens al mijn energie opvreten en het gebeurt dat ik doodmoe thuiskom. Maar dan heb ik één goed gesprek met iemand. Dan is er halfweg de dag één positief iets wat ik voor iemand kan betekenen. Dan zien we ineens vooruitgang in een proces dat we hebben opgestart of ik zie dat iemand iets heeft bijgeleerd door wat ik heb voor getoond. En dan besef ik weer: “Dit is waarom ik dit doe, dit geeft me energie.” En eventjes valt alles dan in evenwicht. Die balans is voor mij heel belangrijk en die maak ik regelmatig op.

Is it serving my future self?

Het klinkt zoveel beter in het Engels dan in het Nederlands vind ik. Het is een beetje een saaie vraag soms. Want mijn future self is het niet altijd eens met mijn present self. Mijn present self wil soms een hele zak chips in een keer leegboefen en dan zit mijn future self een halve dag later nog altijd met een pijnlijke maag of ze werpt een meewarige blik op de weegschaal. Maar het gaat bij deze vraag ook vooral om de ruimere thema’s. Ga ik voor instant gratification of kijk ik verder in de toekomst? Pas op, het werkt in beide richtingen. Misschien ben ik vandaag effectief beter af met een keuze die ik nu maak ook al is die minder voordelig voor me in de toekomst. Het afwegingsproces loopt gewoon veel gemakkelijker dan vroeger.

What is my gut telling me?

Veel meer dan ooit durf ik mijn gevoel uit te spreken en mijn intuïtie te volgen. Mijn gevoel is daarom niet altijd juist, maar ik heb het op zijn minst onderzocht. Ik durf al veel meer de bizarre vragen die in mijn gevel schieten te stellen, iedereen gaat wel eens af en fouten maken we allemaal hé.